Het leven kan ook een film zijn

Gisteravond werd vriendin N gebeld door F uit New York. Haar zusje, die bij De Jaren werkt, was net inelkaar geslagen door haar islamitische ex-vriendje. Ze kon haar niet meer bereiken, of we bij haar thuis wilden checken of alles nog in orde was. Tien minuten lopen verderop was haar huis. Dus wij op een drafje kijken of er iemand thuis was. Nee, niemand. Of er een lijk op de grond lag... nee, gelukkig ook niet. Plots komt een vrouw op krukken aangestrompeld. Het is haar moeder. 'Mijn god, ook jij?', schoot er door me heen. Nee, ze was net geopereerd. Maar ze waren bang dat ik de ex-vriend was, op zoek naar nog meer wraak. Ik ken het, als je net aangerand bent lijkt iedereen opeens een crimineel. Maar wat bizar. Zusje maakt het uit met islamitisch vriendje en de jongen verandert van keurig brave hogeschool leerling in een nare zieke kickboxer die zusje zodanig mept dat er niet meteen zichtbare sporen zijn. Gatvr. Al m'n onderdrukte vooroordelen steken meteen weer de kop op. Gelukkig staan er videocamera's in De Jaren. Die hebben haarfijn opgenomen hoe hij haar mishandelt. De man is op staande voet ontslagen. Maar veilig zal zusje zich nog niet voelen.
We konden elkaar gerust stellen en hebben nog even op straat staan praten over het gebeurde. We gingen ieder ons weegs en konden F in New York gerust stellen.