When Harry met Sally

Hij was weer op tv afgelopen week. Ik heel even kijken en meteen weer de hele film tot het einde uitgekeken. En elke keer schaam ik me een beetje: waarom blijf ik deze, op het eerste gezicht vrij doorsnee, romantische komedie zo leuk vinden? Ik hou toch van SF, horror en actie? Of anders nog een afwijkende cult cq franse/spaanse productie. Maar hier zijn het twee neuroten die van irritatie tot vriendschap komen en van vriendschap tot liefde. Is het Billy Christal die eens een wat normaler persoon speelt waardoor ie al gek genoeg is? Is het Meg Ryan die zo ontzettend onschuldig rond kan kijken? Zijn het de problemen van singles zoals ik ze zelf herken? Het is niet perse de restaurant-klaarkom-scene, het happy end of de invulling van de bijrollen. Wacht, misschien zijn het die tussenstukjes. Nee, dat ook niet. Het is gewoon een film die klopt. Van begin tot eind. Die mij nooit verveeld. Ik vrees dat het 'iets persoonlijks' is. Bah! Wat zeiden ze ook alweer over goede smaak? Juist. ****