Grimm

Alex van Warmerdam is toch meer een toneelman dan een filmregisseur. Lang geleden was ik heel aangenaam verrast door Abel (1986), een Nederlands film die ’s een keer echt anders was. Gestyleerd, humoristisch en origineel. Toen volgde vele jaren later De Noordelingen (1992) en had de stylering de overhand gekregen. Zelfs het bos was een keurig ingericht decor. Dat benauwde en kwam de film niet ten goede. Daarnaast is zijn cameravoering zo hard en statisch dat het uitmondt in een Calvinistisch bolwerk waar je Nederlandsche hartje niet sneller van kan gaan kloppen. Toen heb ik de verdere films uit z'n oeuvre maar overgeslagen. Over Grimm had ik hier en daar goede verhalen gehoord, dus ik besloot ‘m mee te nemen. De voorkant (door Alex als altijd zelf geschilderd) deed me wel heel erg aan De Noorderlingen denken, maar goed. De film begint goed, met vaart, humor en verve en eens een keertje niet van dat overgestyleerde. Maar eenmaal in Spanje aangekomen verdwijnt de speelse absurdistische kant van de film om te worden overschaduwd door een heen-en-weer getouwtrek tussen de hoofdpersonen. Leuk voor op ’t toneel, maar weinig verheffend voor de cinema. En dan zitten we een dikke drie kwartier naar een persoonlijk vakantierelaas te kijken waar zelfs gruwelijke elementen als het wegsnijden van een lever (mild of nier?) geen enkele indruk meer maakt. Waardering: **