Closer




Nou ben ik van de stelling: film is film en toneel is toneel. Op het toneel moeten de acteurs non-stop praten, want verder is er toch niets te zien. En als we dan een film van ?het toneelstuk? gaan maken, is dat vaak een saaie bedoening. Praten, praten, praten. Daar is het celluloid niet voor uitgevonden! Maar bij Closer ben ik teruggekomen van deze stelling.

Drie redenen om naar Closer te gaan:
1. Clive Owen. Deze James Bond to be speelt de sterren van de hemel als een grove boerse dermatoloog.
2. Natalie Portman. Deze princess Amidala is zelfs in een stringetje nog overtuigend als lief onschuldig meisje? of? Geweldig spel, oscarwaardig.
3. Het verhaal. De volwassen ingewikkelde relatietouwtrekkerij wordt in ijzersterke teksten vervat en geloofwaardig neergezet door de acteurs.

Minpuntjes? Julia Roberts wordt weggevaagd door de acteerprestaties van de anderen. En het is geen film, in de zin van film. Maar daar kom ik nog wel ?s op terug. Zien dus! Waardering:***