Bruce Almighty

Ik moet vaak terugdenken aan Dennis the Pennis, die hele irritante roodharige interviewer uit Michael Moore’s TV-Nation. Hij stormde een jaar of wat geleden op Steve Martin af met de vraag: ‘Steve? Steve? Since when are you not funny anymore?’. Steve was natuurlijk enorm gepikeerd, maar Dennis had wel gelijk. Ik had Steve altijd enorm grappig gevonden, omdat ik opgegroeid ben met z’n films. Maar die afgelopen tien jaar was er eigenlijk niets meer van over gebleven. Steve’s laatste leuke film is wat mij betreft LA Stories.
En u begrijpt al waarom ik dit betoog met Steve Martin begin, ik heb een film met Jim Carrey gezien. Ook iemand die van mij het stempel komisch talent meekrijgt. Ook iemand die de afgelopen jaren een beetje begint aan te rommelen. Ik zeg nog niet dat het met zijn grappigheid gedaan is, maar wel dat ie op z’n retour is. Bruce Almighty heeft op zich een enorm geestige premisse, God draagt z’n werk en krachten over aan de egocentrische Bruce. En Bruce kan doen wat ie wil. De eindeloze mogelijkheden die zo’n script biedt zijn minimaal uitgenut. Er zijn een paar momentjes waar Bruce’s nieuwe krachten voor een glimlach zorgen. Maar voor de rest is het een zooitje sentimentele crap waar je niet eens om kunt lachen. Tijd voor Jim’s pensioen? **