The Ladykillers



Joel en Ethan Coen stonden aan de wieg van mijn onverzadigbare filmhonger. Zij voedden mij met films zo anders, zo prachtig, dat ik sindsdien altijd op zoek ben naar iets wat hun originaliteit kan benaderen. Meestal begreep ik de films geeneens de eerste keer en kwam ik er pas na vele keren kijken achter wat me allemaal voorgeschoteld werd. Van de heruitgevonden film noir (Blood Simple) tot de nergens op lijkende comedy (Raising Arizona) tot de vreemde intriges van gangsters (Millers Crossing). Maar de laatste twee films van de broers stellen me enigszins teleur (Intolerable Cruelty en The Ladykillers). Ok, Tom Hanks heeft een schitterende rol als de glijerige Southerner en zijn monologen zijn stuk voor stuk om in te lijsten. Dat was ook al het geval bij de dialogen van George Clooney en Catherine Zeta Jones. Waarom het dan zo tegenvalt? Gedeeltelijk vanwege een gemis aan visuele flair die ik van ze gewend ben. Maar ook omdat het zo ont-zet-tend Amerikaans is. Hun hang naar het verbeelden van Amerikaanse cultuur zit in al hun films, maar bereikt hier een zwaartepunt dat ik nu als dieptepunt bestempel. Misschien wel omdat ik een Europeaan ben? Waardering The Ladykillers: **½ van ****.