Hable con ella

De Spaanse cinema levert regelmatig interessante arthouse werkjes af, die vaak een behoorlijk literaire indruk maken. Vroeger moest ik niets hebben van dat soort films, maar sinds Abre los ojos en Los sin nombre ben ik is wat verder gaan kijken en heb ik al aardig wat keren kunnen genieten. Hable con ella is helaas geen uitschieter, wat je met alle oscarcommotie toch wel zou verwachten. Tuurlijk, de muziek en beelden slepen je af en toe mee naar nostalgische plekken, maar het verhaal is te dun om die sfeer door te kunnen drukken (kunt u mij nog volgen?). Dus plusjes voor het acteren, de muziek en de beauty van een comateuze hoofdrolspeelster, min voor het verhaaltje, de plotwendingen en de soms wat erg dik aangezette symboliek (pretentieus!). En toch... heb ik me vermaakt en krijgt de film ***.