Dogville

Lars von Trier is de koning van het experiment. En dan heb ik het niet over experimentele kunstfilms, want daar kan ik nooit een touw aan vastknopen. Nee, hij vertelt gewoon een goed verhaal, zoals alle goede films dat doen, maar gaat steeds weer op zoek naar nieuwe cinematografische uitersten. En dat heeft al veel moois opgeleverd, het hypnotiserende Europa, het aangrijpende Breaking the waves en uren TV-plezier a la Twin Peaks met The Kingdom. Zijn laatste experiment is Dogville, alwaar hij de acteurs op een toneel zonder decors zet. Lijnen op de vloer maken duidelijk wat de plattegrond van de stad is en een paar props zorgen ervoor dat de aankleding compleet is. En dat is wennen. Sterker nog... de zaal wist ook niet goed wat ze er mee aan moesten, sommigen konden niet stoppen met praten, anderen liepen weg. En dan langzaam maar zeker... je weet niet precies wat het is... neemt de film je mee. Is alles wat je niet ziet geen probleem meer, nee, het zou alleen maar in de weg zitten als het er wel was. Er worden constant schitterende paralellen aangereikt en het verhaal krijgt steeds grotere proporties. En zo begon ik de film langzaam maar zeker steeds meer te waarderen, net zoals in de film het dorpje Dogville de vreemdeling Nicole Kidman steeds meer in haar midden opneemt. Nicole Kidman schittert en er komt nog een hele lading bekende acteurs langs, inclusief 3 seconden Thom Hoffman....? Ik heb me geen moment verveeld, het is niet een film die ik over & over hoef te zien (net zoals de meeste films van von Trier trouwens) maar het is een absolute aanrader. ***½