Freddy VS Jason

Op zondagmiddag is het altijd aangenaam rustig in de bioscoop. Met mijn laat opstaande vriendenkring is het niet altijd even makkelijk om een metgezel te vinden, maar voor films als Freddy VS Jason is het natuurlijk nog onmogelijker. Dus ik toog in m'n eentje naar de Pathé de Munt en telde 8 euro voor een kaartje neer. Ze hebben daar het fantastische systeem (not) dat nieuwe films dubbel zo duur zijn. Maar à la. De commercials waren al begonnen, maar er was plaats genoeg en zo kon richting mijn favoriete zitomgeving trekken (behoorlijk vooraan afhankelijk van de hoogte van het scherm en dan iets links van het midden). Legere bioscoopzalen hebben het voordeel dat er minder videomensen zitten. Videomensen zijn mensen die denken dat de bioscoop een grotere versie van het thuistheater is. Waar je, net zoals thuis, lekker kan praten over ditjes en datjes, je lekker een tweede zak chips kan opentrekken en je ongestoord kan vrijen. Noem me kleinzerig, ik kan er slecht tegen. Het negeren van deze types leidt tot het tegenovergestelde, een ongecontroleerde haat, het weer oppakken van m'n manchette en de hoofden in een slag van het lichaam verwijderen. Even wachten tot de fontein van bloed gestelpt is en dan weer rustig verder kijken.

U begrijpt het al, ik had een hele rustige sessie Freddy VS Jason. Een leuke vondst, goed uitgewerkt door Ronny Yu (Bride of Chucky) en vol leuke verwijzingen naar de voorgaande 10? delen. Robert Englund is zoals altijd Freddy, Jason is zoals altijd stil en lomp. De film overtreft elke sequel van de Friday the thirteenth-serie, Nightmare on Elmstreet kent wat mij betreft nog wel betere delen. Kortom, een lekker snackje voor de zondagmiddag. **½