The house of a 1000 corpses

Rob Zombie is de 'front-man' van de geweldige retro metalband White Zombie. Hij regisseert alle clips van de band zelf en weet goed dat nostalgische jaren 50 cultfilm-gevoel naar boven te halen. Nu met zijn speelfilmdebuut doet hij dat weer: hallucinante diapositieve beelden schieten af en toe tevoorschijn tussen de normale scenes door. Maar dat is dan ook tegelijkertijd het probleem: de normale scenes zijn wel heel erg Amerikaans braaf geschoten. De film bevat voldoende ingrediënten voor een cultfilm, verlaten tankstation annex serialkiller-museum, gekke familie met Karen Black als mama, de reus uit Big Fish als monstreus monster en het jonge blonde vriendinnetje van Rob als slashende cutie. De twee verdwaalde stelletjes die in deze madness terecht komen zijn natuurlijk verplicht onderdeel. Maar ondanks alle (bekende edoch vaak zeer goed werkende) elementen, weet Rob de spanning niet langer dan een half uurtje vol te houden. De film is absoluut bloederig en bij vlagen spannend, maar het wordt zo'n zooitje en is zo zonder spanningsboog dat het geen nut heeft alles uit te kijken. Waardering: *½