Kill Bill

Voorafgaand eerst mijn complimenten aan de bioscopen in Antwerpen. UGC in dit geval. Ruime zalen en perfect afgesteld geluid. In Nederland staat ’t wat mij betreft altijd te zacht. Kill Bill (geafficheerd als Tarantino’s Fourth Movie) is een film met minimaal verhaal. Het draait om Uma Thurman die twee uur lang iedereen afslacht die haar in de weg staat of stond. Het had in beginsel 1 film moeten worden, maar vier uur was wat veel van het goede. Dus werd Kill Bill in tweeën geknipt. En dat komt de vertelstijl niet ten goede: een hoop lijkt door elkaar gehusseld. Ook loopt de continuïteit hier en daar mis. En de muziek... Bij Tarantino verwacht je daar veel van. Maar Kill Bill is een visueel feest voorzien van slechte muziek. George Baker in Pulp Fiction was dan nog op het randje van leuke kitsch, maar de Georghe Zamfir panfluit theme kan echt niet. Het gebrek aan verhaal wordt bij tijd en wijle irritant. En daarom lijkt ie wat aan de lange kant. Een visueel feestje met slechte muziek dus. Dan twijfel je of je blijft of toch liever naar huis gaat. Nee, ik bleef en genoot volop, maar deze film zonder einde mist echt iets... ***