Big Fish

Tim Burton is een ADHD patient die tijdens een filmshoot dagelijks enkele mijlen aflegt. Te voet. Hij is namelijk zo druk heen en weer aan 't ijsberen dat hij echt enorme afstanden aflegt. Elke film die hij maakt is een bijzonder sprookje. Dat heeft een voor- en een nadeel (nee, we gaan geen Cruijff citeren). Het voordeel is dat het fantastische films zijn met schitterende decors, mooie muziek en nooit eerder vertelde verhalen. Het nadeel is dat het vaak bij een schouwspel blijft. Het is allemaal zo fantastisch dat je er nooit echt bij betrokken raakt. Big Fish is zorgt voor een tegenwicht in deze verdeling. De film is een stuk menselijker en realistischer dan zijn vorige werk. Nog steeds een mierzoet sprookje hoor, met reuzen, dwergen, siamese tweelingen, spookdorpen, spinnen, verloren dichters, circusgasten en heksen. Sowieso is de opzet schitterend: waarom zou je je levensverhaal niet wat aandikken en mooier maken? Echt een intrigerende vraag. De meeste mensen zijn heel goed in het versterken van hun dramatische levensverhalen, maar zelden hoor ik de mooie, lieve en fantastische verhalen. Maar worden de negatieve verhalen niet net zo hard aangedikt? Voer voor psychologen. ***½