Hero

Opeens ligt ie daar in de videotheek, de nieuwe 'Crouching tiger, hidden Dragon': Hero met Jet Li in de hoofdrol. In de buitenlandse bioscopen heeft ie volop en succesvol gedraaid, maar in Nederland was er blijkbaar geen plek voor. De vergelijking met Crouching... gaat trouwens maar ten dele op: we komen een aantal van dezelfde acteurs tegen, vliegende mensen, schitterende backdrops en prachtige kleurenschema's. Het verhaal is helaas wat minder spannend, omdat deze raamvertelling dezelfde gebeurtenis vanuit verschillende perspectieven bekijkt, wat bij tijd en wijle nogal saai kan worden. Maar de film duurt slechts 89 minuten en is dus prima behapbaar. Daarnaast zitten er schitterende gevechten en massascenes in die het 'straight to video' volkomen onverdiend maken. Waardering: **½

Spellbound

Deze documentaire volgt een achttal Amerikaanse kinderen die meedoen aan de fameuze Spelling Bee. Dit zijn spelwedstrijden waarbij het de bedoeling is dat je de meest ingewikkelde woorden foutloos spelt. De dvd-hoes rept met grootste woorden over ‘five star excitement’ en heeft maar liefst 10 prijzen gewonnen (met van die Cannes-kransjes omhuld). Maar zo bijzonder is de docu niet. Ja, het is interessant om te zien dat kinderen met totaal verschillende achtergronden, inzet en ouders zo ver in de wedstrijd komen, maar na drie kwartier heb je het wel zo’n beetje gezien. De makers hebben een strak stramien voor de diverse kids die ze in beeld brengen en dat verveeld op een gegeven moment. Ze gaan ook niet echt in op de vreemde overeenkomst dat kinderen met buitenlandse ouders (ehhh, ik bedoel allochtonen) het zo goed doen in deze taalwedstrijd. Dus laat je niet weerleiden door de hoes, tenzij je het fenomeen spellingswedstrijd de moeite waard vind. De geluidskwaliteit was overigens enorm brak (wat ik bij Fahrenheit 9/11 ook al het geval vond). Is dat een vast onderdeel van docu’s? Waardering: **

Vanavond op TV: die Blechtrommel



In de jaren zeventig waren ze erg goed in het maken van afgrijselijke weirde films. Je hoeft ze maar een keer te zien om ze voor de rest van je leven in je hoofd geprent te hebben. Zoals SALO, een van de meest wansmakelijke films ever. Die Blechtrommel is niet zo erg maar komt in de buurt. De hoofdrol is weggelegd voor de 12-jarige Oskar, die op z’n derde weigerde verder te groeien. Als eng dwergje loopt hij samen met zijn onafscheidelijke blikken trommel door Danzig in de jaren dertig. Hij is superslim en weet heel goed dat er iets ontzettend aan het mis gaan is met de maatschappij. Maar niemand luistert en iedereen laat zich meezuigen door de grote woorden van dat andere kleine nare mannetje (met dat kleine snorretje). Absoluut de moeite waard om te kijken… en hou je diner binnen he? ***

Start om de onchristelijke tijd 0.00 uur op RTL5.

"It puts the lotion on it's skin!"

Weet je nog uit welke film die ook alweer afkomstig was? Hier een grappig liedje dat het nog even illustreert.

The Village

M. Night Shyalaman (what’s in a name) zet met zijn vierde film een nu uiterst herkenbaar patroon neer. Na The Sixth Sense, Unbreakable en Signs is het wel duidelijk wat je krijgt. Naast een onvoorspelbare plotwending en een bijna standaard verhaalopbouw krijg je een ongelooflijke dosis…SFEER. Als geen ander weet hij sferen te visualiseren en gebruikt daarvoor de meest subtiele staaltjes. Zonder het te moeten hebben van ingewikkelde computeranimaties of drukke edits, lijkt het alsof de camera altijd precies op de juiste plek staat. Deze film is overduidelijk gemaakt door een man met een cinematografische visie. Niets is toevallig, waardoor alles klopt. Zijn plotwendingen? Ach, die neem ik voor lief, zoals ik dat ook altijd bij Hitchcock al deed. Alleen maar omdat weinige regisseurs je zo onder kunnen dompelen in hun eigen gecreëerde universum verdient deze film een aanbeveling. Kortom: een auteurswerk dat in de bioscoop genoten dient te worden. Waardering: ***.

I Robot

Het werd natuurlijk de hoogste tijd dat Hollywood ‘s een verhaal van Isaac Asimov ging verfilmen. En I Robot is een sterke ‘whodunnit’ waarin de balans tussen Science Fiction en een spannende verhaallijn goed in evenwicht zit. Toen ik vernam dat Will Smith de hoofdrol zou spelen, vertrok mijn gezicht. Die afgrijselijke popi soapi in I Robot? Kanniet. Wilniet. De verrassing was dus zowaar groot toen ik in de Pathé zat te genieten van zijn acteerwerk. Het boek was natuurlijk beter zou je willen zeggen, maar I Robot is absoluut de moeite van een bioscoopbezoek waard. De nadruk ligt vooral op het verhaal, de effecten en Science Fiction spelen niet meteen de grootste rol. Dat wil niet zeggen dat ze bij tijd en wijle zeer indrukwekkend zijn. Het niveau is dat van paperback-thriller, sappige one-liners en een paar plot-kunstjes zoals je die nooit in een literair werk zou tegenkomen. Maar toch, ik heb genoten!

Waardering: ***