The Hitcher

Tsja het lijkt wel also ik gesponsord wordt door Veronica, maar het is vanavond weer raak met The Hitcher. Een echte ouderwetse jaren tachtig thriller met Rutger Hauer als de bad guy. Destijds was dit een verfrissende ontdekking tussen de videomeuk die je in de videotheek aantrof. Een film die (terecht) de bioscopen niet gehaald had. Maar de beklemmende sfeer van een ontzettend gemene en irritante lifter waar je niet vanaf komt in het wijdse Amerikaanse highwaylandschap is genoeg voor wat onderhoudend entertainment. Let vooral op het schitterende eighties kapsel van de hoofdrolspeler C. Thomas Howell die ooit begon in E.T. en die we daarna nooit meer in een normale film zijn tegengekomen. Zijn C.V. is ontzettend lang, maar niet met films die ik ooit heb gezien.**½

Moet je gezien hebben deel 1: Blood Simple


Deze film heeft destijds enorm veel indruk op me gemaakt. Ik moest 'm wel drie keer kijken voordat ik echt begreep hoe het plot in elkaar stak. Dat kwam voornamelijk doordat de visuele stijl van deze film zo overdonderend was, dat ik niet meer aan het plot toekwam. Voor het eerst zag ik dat alles wat er in beeld gebeurt, een bewuste keuze van de regisseur is. Als je naar een doorsnee Nederlandse film gaat merk je dat niet zo, alles lijkt lukraak opgenomen. Blood Simple weet als geen ander een bloedsimpel film-noir verhaal op eigen- en originele wijze kan vertellen. En, misschien wel het belangrijkst: het is de debuutfilm van de gebroeders Coen. Dus als je 'm nog niet gezien had: kijken! ****

Tears of the sun



Als ik niet meegesleurd was, had ik de film geeneens opgemerkt. Tears of the sun is een oorlogsdrama met Bruce waar-een-wil-is-is-een-weg Willis. De film lijkt in veel opzichten op Black Hawk Down. Een door burgeroorlog verscheurd Afrikaans land waar Amerikaanse soldaten even iemand moeten gaan redden. En dat loopt op een hoop ellende uit. We hebben het hier dan over een typisch door het Amerikaanse leger gesponsord vehikel. En ondanks mijn ingeboren afschuw daaromtrent, had deze film wel wat. Schitterende fotografie bijvoorbeeld. Een aantal montagesequenties die voor een oorlogsfilm origineel zijn. Een meer dan gruwelijk realisme. En... een ongeloofwaardig verhaal. Dat maakt het dan weer niet te pruimen. Luitenant Bruce maakt een aantal keuzes die moeilijk te begrijpen zijn. Los van dat z’n eigen mannen er ook geen snars van snappen, zitten er een paar flinke plotholes in de film. Ik raad ‘m alleen aan aan bij oorlogsfilmfanaten. **

The world is not enough




Vanavond op Veronica: James Bond. De Bond saga als een stuk belegen kaas aan het worden. Een schimmelende belegen kaas, want hij ligt al veel te lang in de koelkast. In plaats van dat de kaas rijpt tot een goeie oude kaas, rot ie langzaam weg. Als je de schimmel wegsnijdt blijft er nog wel iets eetbaars over, maar of dat nou lekker is? Nee, James Bond is echt niet meer van deze tijd. Hij moet het altijd doen met zogenaamd geloofwaardige gadgets, hij kan beter autorijden dan vechten, hij kan beter versieren dan schieten. En de pickuplines in deze film zijn werkelijk niet te vreten. Enige reden om nog te kijken is Denise Richards die, jawel, een kernfysicus speelt. Wahahahaha. *

Timecop

Vanavond bij Veronica om 20.30 (wel een suffe tijd trouwens, maar dat terzijde). Ik ben altijd al gek geweest op films die met het thema tijdreizen spelen. Back to the Future was daar fenomenaal in en Isaac Asimov heeft daar ook nog een paar aardige thrillers over geschreven. Als je gaat tijdreizen kom je algauw enorme paradoxen tegen die ook de beste scriptschrijvers moeilijk kunnen oplossen. Want wat zijn de gevolgen als je één klein dingetje in het verleden verandert? Iemand hoeft maar een sleutel kwijt te zijn om de hele wereldgeschiedenis op z'n kop te gooien. Of niet? Nou in Timecop gaan ze daar niet heel erg moeilijk over doen, desalniettemin zitten er een paar schitterende plotwendingen in. Ik moet er wel bijzeggen dat het verder een typische Jean Claude Vandamme film is, dus verwacht niet een wereldfilm, maar wel een hele aardige SF-thriller. **½

Noi Albinoi

IJsland. Het land van Björk en ijzige kou. Ver en verlaten. En daarin zou je als opstandige puber groot moeten worden? Tsja, dat is niet makkelijk als je moeder dood is en je vader alcoholist. Als er dan een nieuw meisje in het dorpje komt gebeurt er wat met je leven. Noi Albinoi is een knap gemaakt IJslands verhaaltje waarin de kilte je constant bekruipt en je het liefst met een dekentje in je bioscoopstoel zou gaan zitten. De film is niet perfect, de hoofdrolspelers steken met hun acteerkwaliteiten scherp af tegen de andere acteurs. Maar het is een knappe kennismaking met een koude cultuur. ***

Bruce Almighty

Ik moet vaak terugdenken aan Dennis the Pennis, die hele irritante roodharige interviewer uit Michael Moore’s TV-Nation. Hij stormde een jaar of wat geleden op Steve Martin af met de vraag: ‘Steve? Steve? Since when are you not funny anymore?’. Steve was natuurlijk enorm gepikeerd, maar Dennis had wel gelijk. Ik had Steve altijd enorm grappig gevonden, omdat ik opgegroeid ben met z’n films. Maar die afgelopen tien jaar was er eigenlijk niets meer van over gebleven. Steve’s laatste leuke film is wat mij betreft LA Stories.
En u begrijpt al waarom ik dit betoog met Steve Martin begin, ik heb een film met Jim Carrey gezien. Ook iemand die van mij het stempel komisch talent meekrijgt. Ook iemand die de afgelopen jaren een beetje begint aan te rommelen. Ik zeg nog niet dat het met zijn grappigheid gedaan is, maar wel dat ie op z’n retour is. Bruce Almighty heeft op zich een enorm geestige premisse, God draagt z’n werk en krachten over aan de egocentrische Bruce. En Bruce kan doen wat ie wil. De eindeloze mogelijkheden die zo’n script biedt zijn minimaal uitgenut. Er zijn een paar momentjes waar Bruce’s nieuwe krachten voor een glimlach zorgen. Maar voor de rest is het een zooitje sentimentele crap waar je niet eens om kunt lachen. Tijd voor Jim’s pensioen? **

Finding Nemo

Ja, ik was een van de gelukkigen die gister de Nederlandse premiere van Finding Nemo mocht bijwonen. Even was ik bang dat ik dan in de Nederlandse versie terecht zou komen, maar gelukkig niet dus. Finding Nemo is het wonderkindje van Disney die weer alle tekenfilmrecords gebroken heeft. Gemaakt door Pixar, de computeranimatiespecialisten van Toy Story en A bug's Life. Zij maken tegenwoordig de dienst uit als het gaat om succesvolle tekenfilms. En niet voor niets. Finding Nemo zit op alle punten goed. Dat je anderhalf uur onder water met vissen zo leuk kan maken is werkelijk briljant. Sterke acteurs, sterke grappen, geen misplaatst sentiment. Ik zeg niks meer, gewoon kijken. Maar dan die premiere zeg. Een regenachtig Amsterdam Zuidoost is natuurlijk niet de ideale plek voor zo'n feestje. Dus ondanks alle aankleding, gratis afterparty met Tiësto en vrij zuipen kwamen er ongeveer vijf bn'ers op bezoek. Ik vond het een nogal treurige introductie van zo'n feestelijke film. ***½

Star Trek: Enterprise

Vanavond alweer een dubbelaflevering van de laatste loot uit de Star Trek series: Enterprise. Hier hebben ze de geniale zet gedaan om er een prequel van te maken. Wat gebeurde er vóór die Star Trekkies uit (onze) jaren zestig. Het is het eerste schip dat ver de ruimte in kan vliegen. Dus niets werkt nog zoals het in de latere series wel perfect werkt. De brave regeltjes die de astronauten in de latere series volgen worden constant met voeten getreden. Een vulcan moet mee om de heethoofdige mensen een beetje in het gareel te houden. Op alle mogelijke manieren wordt de Star Trek fan verwend met verwijzingen naar ‘later’. Een leuke tijdsparadox en (toeval of niet) is het thema tijdreizen ook nog een onderdeel van de main storyline. Toch is Star Trek, welke versie dan ook, niet meer dan een televisieserie. En ook niet minder. Genieten voor wie er van houdt dus. Ultieme B-acteur Scott Bakula (Quantum Leap) is perfect gecast als de captain.

Memento

Laat het videotheekbezoek maar zitten vanavond (‘tis vrijdag, waar heb je het over?’) want Memento is vanavond op televisie. Christopher Nolan debuteerde met een knap klein thrillertje, Following genaamd. Klein omdat het zwart/wit en slechts 70 minuten lang was. Knap omdat hij hier al voorzichtig met een gimmick aan de slag gaat. Maar de man mocht meteen daarna een grote film Memento gaan maken en die film weet een gimmick goed uit te buiten. Voor diegenen die het nog niet wisten: Memento wordt achterstevoren verteld. We beginnen bij het eind en eindigen bij het begin. Daarnaast wordt je doodgegooid met flash-forwards en flashbacks en toch is het allemaal prima te volgen. Dat je dan toch nog een verrassende ontknoping kan bieden is natuurlijk ware kunst. Zijn derde film Insomnia kun je laten liggen, helaas. Maar Nolan is nu met Batman 5 bezig, en daar heb ik wel vertrouwen in. ***

Cidade de Deus

U had er waarschijnlijk al over gehoord. De geweldadige film die zich afspeelt in de sloppenwijken van Rio. Ik heb hem dan ook expres gemeden in de bioscoop, sloppenwijken, geweld, Brazilië... ik werd er niet meteen warm van. Hij is net uit in de videotheek en is schitterend. Schitterende fotografie, sterk camerawerk, redelijk geacteerd en goed opgezet. Vooral de fotografie is bij tijd en wijle adembenemend. Een film waar goed over nagedacht is, die je meeneemt naar een andere wereld en waar geluk en ellende prachtig door elkaar lopen. Een, maar dan ook een, heel klein minpuntje: hij is wat aan de lange kant. Maar laat dat u niet weerhouden en gaat dat zien. ***

Analyze That

Mag je een film recenseren die je niet afgekeken hebt? Ik denk het wel. Met Chigaco kwam ik ook al niet verder dan een minuutje of twintig. Analyze This was nog wel aardig. Ik heb een zwak voor Billy Christal en Robert de Niro is natuurlijk al honderd jaar een topacteur. Hoewel, ho, wacht eens even. Wat heeft Robert de Niro nou nog voor interessants gedaan de afgelopen tien jaar? Casino, Copland en Jackie Brown. Pfff, gelukkig hij kan nog hier en daar een sterke performance neerzetten. Maar voor de rest speelt hij alleen maar in halfzachte comedies. Analyze That is daar dus geen uitzondering op. Wat een suffe niet grappige zooi. En dan ook nog een verwijzing naar The Sorprano's proberen te maken als gangster de Niro bij een televisieserie over de maffia als adviseur gaat werken. Dat was het moment om de DVD-speler uit te zetten. Toch nog drie kwartier volgehouden... ½

Taxi 3

Wat zal ik zeggen over de film waar de naam Luc Besson veel te groot op staat? (Hij heeft er namelijk niet zo heel veel mee te maken). Hij is zeer vermakelijk. En dom en kinderachtig. En een herhaling van het voorgaande. En heeft zoals altijd een verrassende openingsscene. En er valt af en toe wat te lachen. En hij is voorspelbaar. En die Fransen zijn rare jongens. Meer kan ik er niet over zeggen. **

Max

‘Van de schrijver van Indiana Jones’ kopt de hoes van Max. Wat ze beter hadden kunnen zeggen is dat de film van een van de weinige Nederlanders is die het in Hollywood heeft gemaakt. Menno Meyjes begon bij Steven Spielbergs Amazing Stories als scriptschrijver en klom snel omhoog door mee te werken aan The Color Purple en uiteindelijk ook The Last Crusade (de laatste uit de Indiana reeks). Max is zijn eerste echte eigen project, zelf geschreven en zelf geregisseerd. Een andere bekende naam is van art-director Ben van Os, bekend van de schitterende aankleding voor menig Peter Greenaway film. John Cusack (fijne acteur) speelt een joodse kunsthandelaar die vlak na de eerste wereldoorlog in een vervallen Duitsland zijn geld probeert te verdienen. Hij ontmoet daar de zwaar gefrustreerde kunstenaar Adolf Hitler en probeert hem op weg te helpen. Een interessant gegeven waarin het ontstaan van Hitler aardig wordt verbeeld. Maar er wordt nogal mat geacteerd, het verhaal kent geen enkele vaart en zelfs een paar zeer ongeloofwaardige wendingen. En dat past niet bij zo’n zwaar onderwerp. Het voelt aan als iets wat Meyjes ‘altijd al had willen maken’, niet waar je altijd al naar had willen kijken. **

The Reckoning

Ik heb mijn tijd weer eens heel fijn verdaan met een op het eerste gezicht veel belovende film. Men neme een moordmysterie in de middeleeuwen, een veelbelovende acteur en een veteraan en plaatst dat tegen een schitterend winterberglandschap. Paul Bettany speelt een verstoten priester, Willem Dafoe de leider van een groep troubadours. Samen ontrafelen ze een (en nu ben ik zeer cynisch) ingewikkeld moordmysterie wat aan elkaar hangt van macht, corruptie en sex. De eerste tien minuten van de film denk je nog dat het spannend kan worden. De shots zijn echt schitterend, ijskoud, wijds. Maar het verhaal, het geacteer en voornamelijk de bizarre -laten-we-alles-door-elkaar-gooien montage zijn van een kwaliteit waar een debuterend filmacademiestudent z'n neus zou ophalen. Deze film is een grote waste of time. O ja, mijn grote favoriet Vincent Cassel (l'appartement, La Haine) speelt een grote rol die naar ik gok in twee dagen is opgenomen. Hij heeft in totaal vijf minuten screentime... Laat dus maar lekker liggen. *

Unbreakable

Morgen bij SBS: Unbreakable. Het mag gezegd worden: ze doen het goed met de films op de commerciële zenders. Eergister al The Man Who Wasn’t There en Crying Freeman. Morgen de tweede film van de man met de meest mysterieuze naam van Hollywood: M. Night Shalyman. In India geboren en in Philadelphia opgegroeid en debuteerde met de supersuspense The Sixth Sense. Een van de beste films van ‘99. Als je die nóg niet gezien hebt moet je nu stoppen met lezen. Want ik wil natuurlijk niets verklappen (en ga dat nu toch doen), maar het truukje wordt herhaald. Zowel in opvolger Unbreakable als z’n laatste Signs komt ‘het verrassende einde’ terug. En waar het bij The Sixth Sense klopte als een klok, wordt het bij deze films welhaast vervelend. Want als regisseur is deze man fantastisch: zo’n sfeer als hij weet te creeëren kom je zelden tegen. Mooie zware donkere kleurige beelden, goed gevoel voor opbouw en drama, pakkende muziek en dan.. een verrassend einde. Tsja. En zonder dat einde ook geen leuke film en met dat einde een gevoel van bekocht zijn. M. Night moet maar snel een film maken die echt anders is, dan heeft ie weer een fan terug. Mijn tips: nu eens geen superster in de hoofdrol en een script van iemand anders, liefst een Europeaan. **½

Tais Toi

De tweede film in Antwerpen was een gokje: Tais Toi. Een Franse comedie met bekende favorieten als Gerard Depardieu en Jean Reno. Depardieu speelt een praatzieke dief die geen overval goed kan afronden. Reno is de geharde crimineel die miljoenen buit maakt in een mislukte overval (die overigens niet door Gerard gepleegd werd). Om Reno aan het praten te krijgen zetten ze hem met Depardieu in één cel. En dat is lachen, gieren, brullen...NOT! Wat een domme film zeg. Een kinderlijk plot, zielige acteurs, zelfs Jean en Gerard spelen slecht. De plotwendingen zijn onbegrijpelijk suf, de soundtrack bestaat uit één deuntje dat tig keer terug komt en de film lijkt geheel zonder regisseur te zijn gedraaid. Een ontzettende suffe film die geen moment neigt naar leuk zijn. ½

Kill Bill

Voorafgaand eerst mijn complimenten aan de bioscopen in Antwerpen. UGC in dit geval. Ruime zalen en perfect afgesteld geluid. In Nederland staat ’t wat mij betreft altijd te zacht. Kill Bill (geafficheerd als Tarantino’s Fourth Movie) is een film met minimaal verhaal. Het draait om Uma Thurman die twee uur lang iedereen afslacht die haar in de weg staat of stond. Het had in beginsel 1 film moeten worden, maar vier uur was wat veel van het goede. Dus werd Kill Bill in tweeën geknipt. En dat komt de vertelstijl niet ten goede: een hoop lijkt door elkaar gehusseld. Ook loopt de continuïteit hier en daar mis. En de muziek... Bij Tarantino verwacht je daar veel van. Maar Kill Bill is een visueel feest voorzien van slechte muziek. George Baker in Pulp Fiction was dan nog op het randje van leuke kitsch, maar de Georghe Zamfir panfluit theme kan echt niet. Het gebrek aan verhaal wordt bij tijd en wijle irritant. En daarom lijkt ie wat aan de lange kant. Een visueel feestje met slechte muziek dus. Dan twijfel je of je blijft of toch liever naar huis gaat. Nee, ik bleef en genoot volop, maar deze film zonder einde mist echt iets... ***

Intolerable Cruelty

De gebroerders Coen staan altijd garant voor kwaliteit. Elke film uit hun oeuvre is weer een verrassing: Blood Simple, Raising Arizona, Miller's Crossing, Barton Fink... awel lees 't lijstje nog maar eens na op imdb. Dit is voor het eerst dat ze een film maken aan de hand van een script dat niet van hunzelf is. Ze werkten wel mee aan de screenplay, maar dat kan ook haast niet anders met hun hoge visuele eisen. Het is, zoals bij al hun films, even wennen allemaal. George Clooney schittert als over-the-top yupperige versierder & advocaat, Catherine Zeta Jones is perfect gecast als überbitch. De film doet een beetje denken aan War of the Roses, waar manlief van Catherine Michael Douglas in speelde. Vechten om de liefde met een onafgebroken woordenstroom. Humor waar ik aan moest wennen en een grap op het einde waarvan ik van mijn bioscoopstoel viel van het lachen. Ontlading waarschijnlijk, want echt heel grappig is deze comedie niet. Misschien moet ik hem daar nog een keer voor zien, The Big Lebowski vond ik de eerste keer ook niet zo leuk als de tweede. ***