The Card Player

De Italiaanse horrormeister Dario Argento is al jaren een vaste klant op het festival. Ik kan me altijd enorm verheugen op zijn films, dankzij de vaste thema’s die altijd weer terugkomen. Zo kunnen we altijd genieten van de nasynchronisatie, hetzij in het Engels, hetzij in het Italiaans. Dat zorgt voor een sfeertje dat soms beklemmend, maar vaak ook op de lachspieren werkt. Helemaal als er, zoals nu, één Ierse acteur meespeelt die als enige wél te verstaan is. Andere vaste prik is dat het plot vaak draait om een intelligente seriemoordenaar die de hoofdrolspelers telkens weer om de tuin weet te leiden, terwijl hij ondertussen zijn slachtoffers gruwelijk en origineel bewerkt. The Card Player (op IMDB kom ik The Card Dealer tegen als titel) is een hele moderne moordenaar, hij speelt op internet een spelletje poker met de politie, terwijl de webcam op de vrouwelijke inzet staat gericht. Deze opzet leidt tot een hoop hilariteit. Italianen zijn werkelijk gek op overacting en zowel hun angst (de slachtoffers die onophoudelijk aan het krijsen zijn) als hun overwinning (champagne als er een potje gewonnen wordt, terwijl de killer nog on the loose is) zorgen voor memorabele momenten. Het is Italiaanse pulp die af en toe nog spannend wordt dankzij de meesterhand. Verder is het een grote comedy, met een knaller van een einde (zo lachwekkend). Waardering: ½

Nu in de bioscoop: Les égarés

In een bijna lege zaal van de bioscoop in Poitiers koos ik ervoor om een mij geheel onbekende Franse film te aanschouwen. Voor de rest waren er alleen gedubte Amerikaanse films in omloop en dat is niet om aan te zien. Hoofdrolspeelster is de adembenemende Emanuelle Beart, die u misschien kent uit het zinderende Manon des Sources of misschien wel als het dienstmeisje uit 8 Femmes. Het verhaal draait om een vaderloos gezin dat Parijs uitvlucht vanwege de Duitse inval (1940). Met een puberzoon en peutermeisje vlucht ze het Franse platteland in, alwaar ze op sleeptouw genomen worden door een ietwat vreemde jongen van 17. Ze kraken een huis en zitten daar de rest van de film in. Plotsklaps op het einde hebben de vreemde jongen en de alleenstaande moeder gepasioneerde sex (out of the blue!), waarna politieagenten de jongen oppakken wegens moord. Ok, mijn Frans bleek te slecht om deze ontknopingen te kunnen volgen, maar deze film was oer- en oersaai. Verhaal flinterdun. Acteren ondermaats. Beelden van Frankrijk zeer geslaagd, maar ik hoefde maar de deur uit te lopen om de live versie te aanschouwen. Ik schreef meer dan een half jaar geleden dat ik niet verwachtte dat deze film in Nederland zou uitkomen, maar hij krijgt dus een kans. Ik kan nog een keer gaan om de ontknoping op te zoeken, maar nee, laat maar... Waardering: *

AFFF: Willard

Ik heb het origineel van deze remake niet gezien, maar dit moet welhaast een betere versie zijn. Deze film is een tour de force solo van Back to the Future-acteur Crispin Glover, die misschien wel aan een voorzichtige come-back bezig is. De prestatie die hij hier neerzet zorgde voor een uiterst aangename filmervaring. Deze rol is natuurlijk op zijn lijf geschreven: als nerderige outsider sluit hij betere vriendschappen met ratten dan met mensen. Die mensen zijn dan ook zijn - op het zombie-achtige af zieke - moeder en een tiran van een baas (schitterend gespeeld door wie anders ook dan R. Lee Ermey, de drill-instructor uit Full Metal Jacket). Een nu al klassiek moment is als de ratten een kat in huis krijgen. Onder begeleiding van de hit uit het origineel (‘Ben’ van Michael Jackson) komt onze huisvriend jammerlijk om het leven. Zeer sfeervol en gek genoeg weinig bloederig. ***

x

AFFF update

Vanaf vrijdag staan hier, hier en hier de eerste de beste recensies van het Fantastische FilmFestival.

21 Grams

Deze film is afkomstig van de Spaanse regisseur van het wel aardige Amores Perros. Ik verwachtte er heel wat van, de film kreeg in de Britse Empire (leuk filmblad) een overenthousiaste vijf sterren. Wat voor meuk kijken ze verder dan, vraag ik me af. De film draait niet om de eenentwintig gram die je schijnbaar verliest als je doodgaat, maar om drie hoofdpersonen wiens levens elkaar op een bijzondere manier kruisen. Dat zagen we ook al in Amores Perros, waarop mijn grootste commentaar was dat de drie levens(verhalen) behalve een toevallige ontmoeting verder niets met elkaar te maken hadden. Het verhaal wordt op een puzzelachtige manier verteld, waarbij begin, midden en eind compleet doorelkaar zijn gehusseld. Niks mis met een originele vertelwijze, maar het voegt niets, maar dan ook niets toe aan het verhaal. Bij Memento heeft het 'anders vertellen' (namelijk achterstevoren) nog een duidelijke reden. Bij 21 Grams had je het verhaal ook gewoon kunnen vertellen. En dan had je een suffe film gehad. Dus: fotografie fantastisch, acteurs geweldig (Naomi Watts, Sean Penn en Benicio del Toro), verhaal SUF. **

Het Amsterdams Festival van de Fantastische Film: 14-21 april

Nog heel even en dan is het hoogtepunt van het jaar weer aangebroken: het AFFF (dat het om de zoveel jaar van naam verandert nemen we maar even voor lief). Hier kunt u uitgebreid dagelijks verslag verwachten, met een presentatie van de toppers op het populaire Drijfzand weblog. Uw reporter houdt u van dag tot dag op de hoogte.