Go!

Morgen bij Veronica: Go!. Als je 'm nog niet gezien hebt: zeker doen! Go! is een frisse snelle film vol zeer grappige momenten en onverwachte wendingen. Het draait bij Go! allemaal om drugs. XTC om precies te zijn. Dit is waarschijnlijk de eerste Amerikaanse film die een beetje beeld gaf van de XTC-cultuur in de VS, die toch wel een stukkie anders is dan de onze. Katie Holmes (Dawson's Creek, maar ook The Gift) is de bekendste actrice, de rest van de acteurs komt je waarschijnlijk bekend voor...maar waarvan ook alweer? Let vooral op het stukje 'stoned in de supermarkt'. Hilarisch. ***

May

Om nog maar even in het horrorgenre te blijven: May. May is een beetje gek meisje. Nare ouders zijn daar natuurlijk de schuld van. May wordt verliefd, maar weet dat ze niet de sociaalste is. Hoe gaat ze dat nou oplossen? Het is een kleine film die zich met een welhaast europees tempo ontvouwt. May wordt overtuigend neergezet door de mij geheel onbekende Angela Bettis. Dat is vaak een voordeel van horrorfilms: je kent de acteurs nog niet. De film is beklemmend, grappig en uiteindelijk (zoals het hoort) bloederig. Lekker huiveren zonder achter je bank te hoeven springen **½

My little eye

Twee jaar geleden draaide tijdens het FFF de reality-tv spoof: Series 7: The Contenders, die het erg goed deed bij het horrorpubliek. Hierin moesten de deelnemers van de series elkaar vermoorden om te kunnen winnen. 'My Little Eye' pakt het veel subtieler aan en dat zorgt voor een veel pijnlijker relaas. Vijf jongeren moeten zes maanden in een afgelegen huis doorbrengen en als ze het alle vijf halen verdienen ze ieder een miljoen dollar. Dat lijkt ook goed te gaan totdat....
Deze Britse productie met Amerikaanse cast bewijst maar weer eens dat klein heel fijn kan zijn: een vaste lokatie, een handjevol sterke acteurs en een sterk gegeven zorgen voor een vreselijk beklemmende ervaring. Wat ook meehelpt is de bijna anale cameravoering van webcam naar webcam. Zelfs in pennen of zaklantaarns lijkt zich een camera te bevinden. Samen met de kippenvel bezorgende geluidseffecten en muziek (vooral de avondkloktoeter galmt nu nog door onze oren) maakt dat My Little Eye tot een onvergetelijke en afgrijselijke bioscoopervaring. Zoals een van de bezoekers zich terecht afvroeg: “Waarom ga ik eigenlijk altijd weer naar dit soort films?” Ervaar het zelf. ***

Bubba Ho-tep

De Sneak Preview van het Festival van de Fantastische Film 2003 was Bubba Ho-tep van Don Coscarelli. Don kent u wel van de vermakelijke 'Phantasm'-films met moordzuchtige bollen en parallele werelden. Nu komt hij (bij ons weten voor het eerst) met een compleet ander genre: de Elvis-Mummie-film, een noviteit die in het begin erg lijkt goed te werken. Elvis slijt zijn laatste dagen in een verlopen bejaardentehuis deep down in Texas. Zijn beste vriend is Jack Kennedy, die om veiligheidsredenen tot zwarte man is omgebouwd. Tegelijkertijd loopt er een moordzuchtige mummie rond die de oudjes verslindt. Ach, het is weer eens wat anders dan jonge maagden...
Elvis wordt werkelijk briljant neergezet door 'Evil Dead'-held Bruce Campell, die ronduit onherkenbaar is geschminkt als overbejaarde Elvis. Helaas is vermoedelijk het complete budget van de film dan ook aan die make-up opgegaan, want de mummie en zijn dodelijke torren zijn van het niveau feestwinkel-op-de-hoek. Dus dat zorgt voor een tweeledig gevoel: origineel genre en sterke vertolkingen (Elvis die met zijn looprek achter de mummie aanstrompelt), maar veel te weinig actie of verhaal om een film mee te vullen. En een Elvis-film zonder Elvis-muziek is als horror zonder bloed. *½

Death to Smoochie

Edward Norton is toch wel een acteur van formaat. Al snel bewees hij het nieuwe Hollywoodgezicht te kunnen zijn met films als American History X en Fight Club. Maar hij lijkt een beetje af te zakken (Red Dragon) of nee toch niet (25th hour) of ja toch wel (Death to Smoochie). Want wat is er leuk aan Edward als een veganistische wereldverbeteraar in een groot roze neushoornpak? Met zijn vrolijke liedjes maakt hij alle kindjes blij al blijkt de televisiewereld vol rotzakken te zitten. Hier is niets leuks aan. Ondanks de inzet van grapjassen als Danny de Vito, sterke vrouwen als Catherine Keener en Robin Williams met zijn nieuwe 'ik ben een maniak'-imago is dit een niemendalletje geworden, waar ik me nog steeds van afvraag: waarom? *

Igby goes down

Igby is een spoiled brat. Hij weet iedereen tegen zich in het harnas te jagen. "Igby, I'm sure if you spent enough time with Ghandi, he would want to kick your butt." Igby wordt prachtig neergezet door Kieran Culkin, jawel het kleine broertje van Macauley. Maar daar houdt het niet bij op, ook zijn kleine broertje speelt de jonge Igby in de flashbacks. De film bevat veel gevoeligheden, slimme dialogen en licht shockerende momenten. Alleen mist hij iets wat de meeste Amerikaanse arthouse films missen: een einde, een rode draad, een doel. Zodat je met een leeg gevoel achterblijft. Ok, ik overdrijf een beetje, maar het kon sterker... **/half

Het dillemma van deel II

Is het deel II van een triliogie nou wel of niet leuk? Het is de middelste, het buitenbeentje, de opvolger van de inleiding en de inleiding van de opvolger. Aliens is het beste deel II ooit, maar niet van de triliogie. Terminator II was ook fantastisch, maar loopt kans een deel IV te krijgen. Back to the Future II en Star Wars' The Empire Strikes back zijn veruit favoriet (alhoewel die ook in het rijtje van 'de herinnering was beter' passen). Godfather II...tsja dat is ook een beetje een aflopend verhaal (no pun intended). Maar LOTR II en helemaal the Matrix II hadden het niet. Superman II had het niet. American Pie III heb ik nog niet gezien, maar II was ok. Indiana Jones II, nee ook niet. In ieder geval zijn mensen een beetje sequel-moe geworden en zou dat volgend jaar voor de verandering weer eens wat originele films kunnen opleveren.

The Philidelphia Experiment

In de serie films van vroeger die toen heel erg leuk waren maar dat nu waarschijnlijk niet meer zijn. Vroeger liep je de eerste net uit de grond gestampte videotheekjes binnen, alwaar ze nog banden in drie formaten verhuurden: VHS, Betamax en V2000. De videotheek stond dan vol met films waar je nog nooit van gehoord had met de meest spectaculaire hoezen. Vaak werden titels ook nog vertaald en stonden er titels als 'De Hufter' of 'Vier vuisten op Safari' tussen. En soms, heel soms, zat er een juweeltje tussen die zooi. Philidelphia Experiment was zo'n film. Over oorlog en tijdreizen, superspannend. Nu zal zo'n film weinig indruk meer maken, ik ga 'm dan ook nooit meer kijken en koester mijn herinnering. Heeft u ook zo'n film, die u wel gaaf vindt maar niet meer zou willen zien? Mail me dan: floresco01@hotmail.com

Equilibrium

Als je niet van schieten houdt in films, stop dan maar met lezen. Equilibrium ging in premiere tijdens het Festival van de Fantastische Film en daarna was het wachten op de videorelease. Nu is het eindelijk zover en ik was zeer aangenaam verrast. Op IMDB werd de film nogal verguist, maar het cijfer is de laatste maanden gestegen van een 6.2 naar een 7.8. En terecht. Het is de postnucleaire toekomst a la 1984 en de bevolking neemt dagelijks drugs om hun gevoel uit te wissen. Alle kunst moet van de wereld gevaagd worden omdat dit gevoelens oproept en dat mag dus niet. Daarom zijn er misdaadbestrijders in het leven geroepen die gun-kata beoefenen, karate met guns dus. En dat is een geweldige vondst. De makers van de Matrix mogen zich wel 10 keer op de kop slaan dat ze daar zelf niet opgekomen zijn. Christian Bale die eerder al de kille American Psycho schitterend vertolkte is nu zo'n gevoelloos monster. Perfect gecast dus. Vergis u niet, dit is een B-film, met weinig budget gemaakt. Maar wat ze ermee hebben gedaan, vind ik fantastisch. De film kent zo z'n onevenwichtigheden, maar heeft een hoog originaliteitsgehalte. Zien dus! ***

The Hours

Een twijfelgevalletje. Deze films kent een paar pro's en cons. De opzet van de film is origineel en boeiend, de levens van drie vrouwen lopen dwars doorelkaar heen. Op zich is dat al vaker gedaan (kijk vooral ook eens naar Wonderland) ware het niet dat ze ook alledrie in een andere tijd leven. Maar door te volgen wat de een overkomt begrijp je steeds meer van de ander. Het heeft ook iets van Magnolia, waar Julianne Moore ook al een getergde vrouw in speelde. Nicole Kidman is weer van de partij, knap onherkenbaar gemaakt en Meryl Streep wordt de laatste jaren alleen maar leuker met haar eeuwige rol als gepijnigde vrouw die zo graag wil maar het toch niet krijgt. En dan de muziek, die is werkelijk adembenemend mooi. Philip Glass. En toch ondanks al die dingen blijft het ergens een beetje hangen. Wordt het langzaamaan saaier en is de climax al een uur voorbij. En blijft een dag later alleen de muziek nog in je hoofd hangen. De vorige film van deze regisseur Stephen Daldry had meer impact: Billy Elliot. Misschien is het toch een beetje een vrouwenfilm. **½

Lord of the Rings: Fellowship of the Ring

Sorry, van die film hoef ik nou echt geen recensie te lezen want die film heb ik allang gezien. Dat klopt, ik ga ook niets nieuws vertellen. Behalve dat bij mijn favoriete dvd-site de extended versie van de film voor een habbekrats te koop is. Voor slechts 17.99 pond (25.60 euro) heb je de 4 discs vol met leuke extraatjes, maar voornamelijk vol met de lange versie. En ik vond LOTR al briljant, maar de speciaal voor dvd gemaakte extra minuten maken de film nog veel beter. Daarom wacht ik ook braaf op de lange versie van The Two Towers tot ik de film weer thuis ga bekijken. Een meesterlijk project van een regisseur die ik vanaf zijn eerste film (Bad Taste) al bewonder. Hij bevestigt namelijk mijn voorliefde voor horrorfilms: die zijn gemaakt door mensen met fantasie! ****

Johnny English

Mr. Bean is alleen grappig als hij 20 minuten de tijd krijgt en z'n bek niet opentrekt. Rowan Atkinson is alleen grappig als hij stand-up comedy doet of een van de betere Blackadder afleveringen aflevert. Johnny English is precies het tegenovergestelde, anderhalf uur mr. Bean die kan praten. Out-of-character. En saai natuurlijk. Wat doet John Malkovich in deze film? Tien minpunten John. O ja en Natalie Imbruglia is terug bij haar eerste liefde: acteren (ze zat eerst in Neighbours voordat ik 'r leerde kennen met dat leuke hitje). Dat kan ze heel goed, op het weergeven van emoties en uitspreken van dialogen na. Prut! *

Samourais

De Fransen wagen zich de laatste jaren wat vaker aan de actiefilm Amerikaanse stijl. Gelukkig zijn ze chauvinistisch genoeg om hun soms wat vreemde humor en altijd weer gevoelige kanten te behouden. Dat leverde het briljante Yamakazi op, een groep achterbuurtjongeren in Marseille die met hoge snelheid tegen gebouwen op kunnen klimmen. Of de drie Taxi-films, waarvan het eerste deel prima te doen was. Ik kan nog wel een tijdje doorgaan, maar ik geef even aan waarom ik deze slechte film uit de videotheek heb meegenomen. 'Actie a la the Matrix' belooft de hoes, en ja als je twee jappanners laat vechten waarbij eentje een keer een salto maakt, dan heb je 'actie a la the Matrix'. Ik vind wat dat betreft dat hoestekstschrijvers aangeklaagd mogen worden. Nee, het enige wat deze film nog leuk maakt is de altijd grappige Saïd Serrari die ook in Total Western (moet je zien!) de irritante Marrokaan uithing. *½ (hij was nog altijd beter dan Chicago)

Dogville

Lars von Trier is de koning van het experiment. En dan heb ik het niet over experimentele kunstfilms, want daar kan ik nooit een touw aan vastknopen. Nee, hij vertelt gewoon een goed verhaal, zoals alle goede films dat doen, maar gaat steeds weer op zoek naar nieuwe cinematografische uitersten. En dat heeft al veel moois opgeleverd, het hypnotiserende Europa, het aangrijpende Breaking the waves en uren TV-plezier a la Twin Peaks met The Kingdom. Zijn laatste experiment is Dogville, alwaar hij de acteurs op een toneel zonder decors zet. Lijnen op de vloer maken duidelijk wat de plattegrond van de stad is en een paar props zorgen ervoor dat de aankleding compleet is. En dat is wennen. Sterker nog... de zaal wist ook niet goed wat ze er mee aan moesten, sommigen konden niet stoppen met praten, anderen liepen weg. En dan langzaam maar zeker... je weet niet precies wat het is... neemt de film je mee. Is alles wat je niet ziet geen probleem meer, nee, het zou alleen maar in de weg zitten als het er wel was. Er worden constant schitterende paralellen aangereikt en het verhaal krijgt steeds grotere proporties. En zo begon ik de film langzaam maar zeker steeds meer te waarderen, net zoals in de film het dorpje Dogville de vreemdeling Nicole Kidman steeds meer in haar midden opneemt. Nicole Kidman schittert en er komt nog een hele lading bekende acteurs langs, inclusief 3 seconden Thom Hoffman....? Ik heb me geen moment verveeld, het is niet een film die ik over & over hoef te zien (net zoals de meeste films van von Trier trouwens) maar het is een absolute aanrader. ***½

Young Adam

De recensenten waren het allemaal roerend met elkaar eens dat dit een prachtige film is. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Ik denk dat deze journalisten zoveel crap zien dat een net iets andere film meteen een hele verademing is. En dat ze daarom wel erg snel enthousiast zijn. Ewan McGregor (Star Wars, Eye of the beholder, Moulin Rouge) speelt een schipper die over de troosteloze binnenwateren van Glasgow vaart. Het geheim dat hij met zich meedraagt wordt langzaam ontrafeld... en verder gebeurt er niet zoveel. De film heeft een zeer consistente sfeer, Ewan speelt geweldig... het klopt allemaal. Maar 't is wel wat saai. Het gaat ook niet echt ergens naar toe. Echt een film voor in de bioscoop dus op een regenachtige avond. **½

Chicago

Ik heb het om precies te zijn 34 minuten en 18 seconden volgehouden. En ik zet een film zelden uit! Wat een ontzettende prutfilm. Hoe kan zoiets voor Oscars genomineerd worden? Tuurlijk, ik dat vaker gezien dat slechte films voor een Oscar genomineerd werden, maar ik had toch echt iets meer verwacht. Ik bedoel, Moulin Rouge is ook een musical en WAUW wat een geweldige film is dat. Maar dit, dit stuk Simone Kleinsma-achtige prut is echt ver beneden peil. En dan gaat Richard Gere ook nog zingen in de tweede acte van de film en dan val je al helemaal van je kruk. Misschien is het de muziek die ik niet kan handelen. Of vrouwen die niet sexy zijn maar wel doen alsof. In ieder geval not my cup of musical. Brrrrr. * (voor de moeite)

Pirates of the Caribbean: The curse of the Black Pearl

Dat moet wel een van de langste filmtitels sinds jaren zijn! Dat doet me goed. En een piratenfilm, djeez hoe lang is dat geleden. Buiterij op de Mounty kan ik mij nog herinneren, het superslechte Pirates van Roman Polanski, het altijd zinkende piratenschip uit de Asterix en Obelix serie. En daar houdt het voor mij wel ongeveer op. De eerste piraat die ik zag was de vader van Pippy Langkous in een speelfilm van Pippy. Kortom, humor en piraten schijnen wel bijelkaar te horen. Jerry Bruckheimer (de monsterproducer van films als Pearl Harbour en Armageddon) produceert deze rare film. Raar ja. Rare humor. Rare actie. Raar geacteer (Johnny Depp schijnt zijn rol geheel gebaseerd te hebben op Keith Richards en loopt constant semistoneddronken rond). Ik heb me prima vermaakt, ik vond alleen het camerawerk nogal plat. Zonde. Hij had bijna drie-en-halve ster kunnen krijgen, maar net niet: ***

Dagon

Horror is mijn eerste grote filmliefde. Na een kalverliefde met de tekenfilm was dit toch de eye-opener voor de jeugdige filmkijker. Films waarin alles gebeurt wat niet kan, niet mag en niet bestaat. Er zijn maar weinig genres waarin zoveel fantasie te vinden valt. En origineel camerawerk: dialogen zijn meestal zinloos voor spanning, de camera bepaalt hoe het verhaal verteld wordt. Stuart Gordon regisseert, hij debuteerde ooit met het ongelooflijk briljante Re-animator, die in menig horrorhoofdje gegrift staat. Dagon is gebaseerd op de verhalen van H.P. Lovecraft en draait om een man die zijn lot ontmoet in een verlaten vissersdorpje vol rare figuren. Deze film is B! B, b, B. Ik kan het niet anders zeggen. Maar in zijn B-heid is ie geweldig! Als je de B accepteert is het matte acteren en de goedkoopheid niet erg meer. Vanaf dat moment is het puur genieten. Geestig, origineel en met een paar schitterende wendingen. Horroraanrader. ***

Shaolin Soccer

De film die vanuit onverwachte hoek alle steun kreeg, nl van de heren en dames filmcritici. Allemaal waren ze het roerend eens, dit is een van de leukste films sinds tijden. En dat is voorstelbaar dat je dat gaat denken als je compleet verzuurd uit de persvoorstellingen van Hollywoodbaggerproduct no. zoveel komt stappen. Nee, tuurlijk is het een hele leuke film! Hij zit vol grappige ideetjes, leuke visuele grappen, niet al te ingewikkelde cgi-effecten (computergeneratedimages) die passen bij de cartooneske sfeer. Maar... de film is op dvd slechts in dub verkrijgbaar. DUB! Ik had het er gister al over, ik ga niet naar een gedubte film, tenzij het een tekenfilm is. Wat een prut, gedubt met acteurs die en megamislukt engels spreken en NIET kunnen acteren. Combineer dat met die rare acteerstijl van onze aziatische kungfuvrienden en je irriteert je mateloos. Edoch een hele vlotte film die je weghapt als verse donut. ***

Les égarés

In een bijna lege zaal van de bioscoop in Poitiers koos ik ervoor om een mij geheel onbekende Franse film te aanschouwen. Voor de rest waren er alleen gedubte Amerikaanse films in omloop en dat is niet om aan te zien. Hoofdrolspeelster is de adembenemende Emanuelle Beart, die u misschien kent uit het zinderende Manon des Sources of misschien wel als het dienstmeisje uit 8 Femmes. Het verhaal draait om een vaderloos gezin dat Parijs uitvlucht vanwege de Duitse inval (1940). Met een puberzoon en peutermeisje vlucht ze het Franse platteland in, alwaar ze op sleeptouw genomen worden door een ietwat vreemde jongen van 17. Ze kraken een huis en zitten daar de rest van de film in. Plotsklaps op het einde hebben de vreemde jongen en de alleenstaande moeder gepasioneerde sex (out of the blue!), waarna politieagenten de jongen oppakken wegens moord. Ok, mijn Frans bleek te slecht om deze ontknopingen te kunnen volgen, maar deze film was oer- en oersaai. Verhaal flinterdun. Acteren ondermaats. Beelden van Frankrijk zeer geslaagd, maar ik hoefde maar de deur uit te lopen om de live versie te aanschouwen. Kortom, deze film zal u hoogstwaarschijnlijk niet in de Nederlandse bioscopen tegenkomen en daar mist u helemaal niets aan. *