Veronica Halloween Night

Niet voor de gevorderde horrorkijkers, maar wie zin heeft in een avondje griezelen komt vanavond prima aan z’n trekken. Eerst Arachnophobia, een Disney-achtige horror over spinnen. Nooit echt eng maar wel schrikken. Kun je met je vriendin naar kijken zal ik maar zeggen. Dan Friday the thirteenth. Geschiedenis! De klassieker. Met minibudget gemaakt en met maxiwinst vertoond. Inclusief schitterende ontknoping. Ik verklap alvast dat Jason nog geen hockeymasker draagt in deze film, dat komt pas in deel III (U zult wel zien wat ik bedoel)! En als afsluiter The Texas Chainsaw Massacre: the next generation. Bijzonder omdat een van de mannen van het origineel eraan meewerkte: Kim Henkel. Ook bijzonder omdat Matthew McConaughey en Renee Zellweger hierin spelen. Je ziet het weinig dat twee upcoming wereldsterren samen in een horrorfilm zitten. Ondanks dat dit obscure werkje weinig volgelingen kent, zitten er toch aardig wat gefreakte scenes in. Veel griezelplezier!

Arachnophobia **½
Friday the Thirteenth ***
TCM, The next generation **

PS Maandag vertel ik u over de nieuwe Coen-film, zaterdag ga ik naar Kill Bill in Antwerpen!

Eye of the Beholder

Vanavond op Net 5 het enigzins ondergewaardeerde Eye of the Beholder (1999). Hij was enkele weken geleden ook al op tv. Ondergewaardeerd omdat het een ietwat arty film is, die een groot publiek had moeten aanspreken. Met een Ewan McGregor, Patrick Bergin en Ashley Judd in je cast kun je toch niet misgaan? Maar het verhaal is weird, Ewan schaduwt seriemoordenares Ashley. Al tien jaar lang! Why? What? Where? Wat Eye of the Beholder wel heel goed te verteren maakt, is het schitterende camerawerk. De titel verraadt al visuele inspanningen en die zijn er volop. Ik kan ‘m dus aan de visuele cinefielen aanbevelen. **½

Ichi the Killer

Nog een keer Miike Takashi. Hij baarde enorm veel ophef vorig jaar met z’n Ichi the Killer. Die titel is (net zoals de film) nogal verwarrend, als je de hoes (of poster) erbij ziet. Die man is namelijk helemaal niet Ichi. Ja, noem me maar dom, maar het kostte me een half uur om dat uit te vinden. De film is onnoemelijk grof. Zelfs ik als doorgewinterde horrorliefhebber moest hier en daar even de protesten van mijn maag onderdrukken. Maar ook zit hij vol met bizarre vondsten. Zo kan Ichi (nee, niet Ichi: Kakashi) zijn piercings op de hoeken van z’n lippen losmaken, om zo z’n bek nog eens een meter verder open te trekken. Gebaseerd op een Japanse strip die ik nog nooit gelezen heb. Goor, grof, gruwelijk (een soort Heerlijk Helder...maar dan anders). ***

The Happiness of the Katakuris

Als een film wordt aangekondigd als ‘The sound of music meets Dawn of the Dead’ dan ben ik meteen verkocht. Helemaal als ie door Miike Takashi is geregisseerd. Deze hoogproductieve regisseur van Ichi the Killer en Audition weet elke keer weer te verrassen. Een vaste stijl heeft hij niet, maar schokken doet hij altijd. Dus zit de horrorliefhebber voor 50% goed, zou je denken. En omdat het uit Japan komt is het natuurlijk sowieso altijd raarrrrrrr. In The Hapiness of the Katakuris (met als originele titel Katakuri-ke no kôfuku…ahum) probeert een familie een hotel op te zetten. Alle toevallige gasten overlijden jammerlijk. Om de zoveel tijd barst iedereen in zang en dans uit. Ondanks deze fantastische ingrediënten is de film slopend traag. En dan duurt ie nog twee uur ook. Jammer maar helaas. *½

Dreamcatcher

Stephen King verfilming nummer zoveel lijdt weer ernstig aan het-boek-was-beter syndroom. Natuurlijk was het boek beter. Het boek is altijd beter want HET IS EEN BOEK! Duh! En waarom men er dan altijd zo graag een film van wil maken ontgaat mij volkomen. Een boek is een boek en een film is een film. Natuurlijk zijn er zat voorbeelden van boekverfilmingen die wel geslaagd zijn, maar Dreamcatcher is dan geen goed voorbeeld. In dit verhaal worden alle clichés over slechte aliens aanelkaar geregen, waardoor er zoveel gebeurt dat ons inlevingsvermogen compleet weggevaagd wordt. Het alien virus in deze film heet dan knipogend ‘Ripley’. De topacteurs kunnen deze stortvloed van ruimteschepen, helicopters, wormen, schimmels, mindinvaders, mongolen, dromenvangers en een verwijzing naar Stand By Me niet redden. Heeft Stephen King niet inmiddels een record met meest verfilmde schrijver ooit? *½

American Psycho

Vanavond op Net5: American Psycho. Iedereen die het gruwelijke boek van Brett Easton Ellis gelezen had, was het er roerend over eens: hier kun je geen film van maken. En toen de regisseuse van het suffe I shot Andy Warhol aan het werk werd gezet, begon ik me flink zorgen te maken. Het tegendeel werd bewezen doordat er duidelijk een richting was gekozen. Het boek kent vele lagen, van gruwelijk tot hallucinatoir. Mary Harron koos heel verrassend voor humor. En castte een perfecte Patrick Bateman met Christian Bale. Van het boek heb ik gegruweld, maar deze film is oergeestig. Een bizarre yup verwikkeld in zijn rare wereldje, waar je visitekaartje zo ongeveer het belangrijkste item in je leven is. Schitterend getypeerd, supergrappig. ***

Le Velo de Ghislain Lambert

The Movies (Amsterdam) is met het fantastische idee gekomen om Belgische filmweken te houden. Gratis Belgisch biertje bij je tweede kaartje, Belgische versnaperingen in het restaurant, dat soort dingen. De filmkeuze is niet de mijne, maar er is er eentje die je zeker moet zien (ook te huur trouwens). Ghislain wordt vertolkd door Benoît Poelvoorde, de hoofdrolspeler uit het baanbrekende C'est arrivé près de chez vous ...., beter bekend als Man bites dog. Als ik deze man zie schiet ik al accuut in een lachstuip. In le Velo verbeeldt hij een man die carriere in de wielrennerij wil maken. Het speelt zich af in een jaren ’70/’80 België, dat heerlijk sneu is, dus zeer vermakelijk. Als je ook maar een heel klein beetje van Tour de France houdt is dit verplichte kost. Een sympathieke, nostalgische en uiterst grappige belgenmop. ***

Phone Booth

Vers uit de videotheek: Phone Booth met Colin Farell. Jawel diezelfde fris ogende Andy Garcia-opvolger uit The Recruit. Dat regisseur Joel Schumacher zo’n leuke film kan maken verbaasde me. Hij kwam met nare films als 8MM en Batman & Robin. Maar hier heeft hij een gouden script in handen. De hele film speelt zich rond een telefooncel op Broadway af. Zoveel actie rondom één locatie is verfrissend. Niet dat het al niet eerder is gedaan. Nu laatst in Dogville en Russian Ark. Maar ik moest ook denken aan Hitchock’s Rope. Die speelt zich geheel in een huiskamer af, zonder tijdsverdichting en is ook nog in zo weinig mogelijk takes gedraaid. En dan verwijs ik weer naar Russian Ark, zo had Hitchcock Rope wel willen draaien. Maar we dwalen af. Phone Booth is spannend met een dikke maar: veel te kort en een tikkie moralistisch. **½

Russian Ark

Het idee mag er zijn: we nemen een film op in de Hermitage, Ruslands schatkist in St. Petersburg. We maken een reis door de Russische geschiedenis en komen bijzondere historische personages tegen. Ondertussen bekijken we nog wat van de kunstwerken en om het echt heel bijzonder te maken doen we dat in één camerabeweging. Dat laatste is inderdaad een unicum. Doordat het nu mogelijk is om digitaal bijna net zo goed als op film te draaien (George Lucas is er groot voorstander van) kun je makkelijk anderhalf uur achterelkaar doorgaan. Een filmrol kan geloof ik maximaal een kwartier verslaan. Tot zover een aantrekkelijk verhaal. Ware het niet dat we deze reis maken aan de hand van een neuzelig pratende camera die een valse nicht tegenkomt. Met deze twee totaal oninteressante types lopen we anderhalf uur door een schitterend museum vol prachtig aangeklede figuranten. Behoorlijk saai en die nicht wordt met de minuut irritanter. Technisch hoogstaand maar ik ga liever een uurtje door het Rijksmuseum lopen. *½

The man without a past

De finnen zijn een stug volkje. Jaren geleden was ik een lang weekend in Helsinki en kon ik kennismaken met dit onderkoelde volkje. Ze spreken een prachtige onbegrijpelijke taal en zijn allemaal als uit rots gehouwen mannen en vrouwen. Dat maakt ze mysterieus en die mystiek vinden we ook weer terug in Aki Kaurismäki’s film. The man without a past is een inelkaar gemepte fabrieksarbeider die zijn geheugen verliest. Hij bouwt een nieuw bestaan op in een container-woonwagenkamp en wordt verliefd op een heilsoldate. Er gebeurt niet zoveel, er wordt niet zoveel gesproken en het drama staat op een laag pitje. De humor is droger dan week oude bruine boterham en dat werkte bij mij enorm op de lachspieren. Een mooie vertelling in prachtige jaren ’50 tinten. ***

2 Fast 2 Furious

Het verbaasde me dat John Singleton de regisseur van deze film is. Hij debuteerde ooit met Boyz N the Hood, wat destijds heel wat publiek deed schrikken. Nu maakt hij een lange aflevering van Miami Vice, waarin het acteren zulke belachelijke vormen aanneemt dat het weer grappig is. 2 Fast 2 Furious (schitterende titel trouwens) is het vervolg op The Fast and the Furious, waarin je van illegale straatrace naar illegale straatrace wordt gevoerd. Het is een soort pornofilm die draait om racende auto’s in plaats van sexende mensen. In het vervolg is het niet anders. Maar los van het brakke verhaal en talentloze geacteer is dat autogedeelte dan ook schitterend in beeld gebracht. Als een auto hard rijdt dan wil je vanaf je bankstel op de rem trappen, want het gaat haaaaaard. Heel veel plussen voor het racen, de rest is prut. Vermakelijke prut. Ik ga nu geen pleidooi voor slechte films houden, maar als je zo schaamteloos zonder pretenties bent over wat zich qua verhaal in de film afspeelt, krijg je van mij ***.

Alien Hunter

Whatever happened to James Spader? Als ik het lijstje van zijn films bekijk, heb ik de afgelopen 6 jaar niets meer van hem gezien. Toch heeft hij ‘het’ nog steeds. Iets mistroostigs. Iets mysterieus. In Alien Hunter is hij daarom perfect gecast. Hij is een mislukt wetenschapper, omdat hij jaren tevergeefs aan S.E.T.I. heeft gewerkt. In de film bestaat S.E.T.I. dan ook niet meer, maar de site is nog springlevend! Hij heeft zijn droom over aliens vinden al opgegeven, totdat er vanaf de Zuidpool een geheimzinnig signaal komt...
Alien Hunter is een allegaartje van SF-films. Je kunt gemakkelijk de inspiratiebronnen herkennen: Contact, Alien, The Thing. Toch is het geen slechte film. De sfeer is bijzonder goed getroffen en ik vond ‘m af en toe zelfs spannend. B-filmplezier voor SF-liefhebber dus. **½

Roger & Me

Helaas had ik de tv-gids niet goed genoeg doorgespit om te weten dat Roger & Me gister op Canvas werd uitgezonden. Hij was dan waarschijnlijk ook gefiled onder ‘documentaire’. Het is Michael Moore’s eerste film en je ziet duidelijk dat de maker van Bowling for Colombine hier al goed op dreef was. Roger & Me is uit ’89 en gaat over het ineenstorten van de economie van Flint, een stad in Michigan. Roger Smith, de baas van General Motors, heeft beslist dat de autofabriek moet sluiten. Michael vindt dat Flint een historisch recht op die autofabrieken heeft en probeert Roger te spreken. Dat lukt ‘m pas aan het einde van de docu. Het is schitterend om te zien hoe de stad zich in alle bochten wringt om een nieuwe markt aan te boren: toerisme. Daarom openen ze het grootste indoor pretpark ooit, Autoworld. Het moet na een half jaar al weer sluiten wegens bezoekerstekort.
Roger & Me haalt het niet bij Bowling, maar is zeker de moeite waard. Ik zeg moeite omdat anderhalf uur tegen misstanden aan te kijken. Hoe geestig de voorbeelden ook kunnen zijn (het vrouwtje dat konijnen verkoopt met de vraag: ‘pets or meat?’) je wordt er naar van. ***

Confessions of a Dangerous Mind

Dit regiedebuut van George Clooney werd geschreven door - wat mij betreft - de nieuwe koning van het scenario: Charlie Kaufman. Charlie tekende eerder voor het briljante Being John Malkovich, het buitenbeentje Human Nature, de terugkeer van Nicholas Cage met Adaptation en nu dus ook voor Confessions. De film is gebaseerd op het boek van een gameshowhost/programmaontwikkelaar Chuck Barris. Ik had nog nooit van de goede man gehoord, maar zijn tv-shows wel: the dating game, the wedding game, the gong show. Allemaal programma's die je doen herrinneren dat de tegenwoordige formats als Idols en Temptation Island niet veel nieuwer zijn dan de shows van toen. Maar Chuck is ook geheim agent en zo komt z'n leven flink in de knel. Hoe dat verder verloopt moet u zelf aanschouwen.
Confessions is weer een typisch Kaufman scenario. Werkelijkheid en droom lopen ongemerkt door elkaar heen, de hoofdpersoon is zeer geslaagd edoch zeer gefrustreerd en de humor is bijtend. George als regisseur? Ik weet het niet. Hij experimenteert hier en daar met wat visuele trucjes wat nogal gekunsteld overkomt (en ik heb dat gevoel niet snel bij 'visuele trucs'). Maar desondanks is het een schitterende tijdreis door de jaren '60 en '70, zit de film vol met leuke acteurs en blijft het tempo erin. ***

The Recruit

Een film volgens het boekje ‘hoe schrijf ik een scenario’ (in twee weken denk ik er dan nog achteraan). Een pakkend begin, een meeslepend middenstuk en een knaller aan het einde. En omdat het thema is: ‘niets is wat het lijkt’ zit er ook nog om de tien minuten een plotwending in. Helaas is deze manier van werken zo voorspelbaar dat het nogal saai wordt. Colin Farell, die een briljante Bull’s Eye in Daredevil neerzette, is the recruit. Al Pacino is zijn keiharde mentor, maar overtuigt niet. Al speelt op ervaring, niet op uitdaging. Daardoor is The Recruit een beetje een fabrieksfilm: netjes gemaakt, netjes gespeeld, keurig verpakt. Maar zonder uitgesproken smaak. **

Cry Baby

Zondag op Veronica (19.00) een van mijn onsterfelijke favorieten: John Waters’ Cry Baby. Dit is nou zo’n film die propvol zit met leuks. Het begint al met de beste jaren ’50 verbeelding die ik ooit heb gezien. In zonnig Baltimore heeft Cry Baby (Johnny Depp) het maar moeilijk. Hij is weeskind, hij heeft Iggy Pop als stiefvader, heeft ruzie met de kakkers, hij wordt door de politie achterna gezeten en hij is verliefd op Amy Locane. Kan hij uit de gevangenis blijven en het juiste doen? Cry Baby is oergeestig, heeft een TGV-sneltreinvaart en mag niet gemist worden. De filmkus neemt een nieuwe dimensie aan en de meest bizarre figuren (Hatchet Face) komen voorbij. Ook een leuke rol voor ex pornoster Traci Lords. Mis ‘m niet. ****

Moonlight Mile

Typisch voorbeeld van een film die de bioscoop niet gehaald heeft. Deze film heeft sterren: Dustin Hofffman, Susan Sarandon, Holly Hunter en Hollywood's nieuwe lievelingetje Jake Gyllenhaal (Donnie Darko). En hij handelt over een heavy onderwerp, dochter van Dustin en Susan ok nog geregiseerd door de regisseur van 'City of Angels' (die kwijlfilm met Nicholas Cage). Dustin's en Susans' dochter wordt zomaar doodgeschoten vlak voor haar trouwen met Jake. Hij wordt de vervanger van hun dochter door bij hen in te trekken. Deze zware kost wordt op zeer luchtige manier gebracht en is het eerste uur dan ook zeer vermakelijk. Maar dan in uur twee moeten we gaan begrijpen hoe Amerikanen in elkaar zitten. En zonder chauviracistisch te willen klinken: ze zijn ook heel anders. Wij Europeanen kunnen niet meevoelen omdat hier niet elke dag onschuldige mensen neergeknald worden. Omdat hier niet elke dag weer een nieuwe 'mall' uit de grond moet herrijzen en omdat wij niet rond ons twintigste al gaan trouwen. Overtuigend en ijzersterk spel van Susan, Jake en Dustin doen het wat minder dat ik van ze gewend ben. Opvallend wel is newbe Ellen Pompeo, die gaan we nog terugzien. **

The Core

Vers uit de videotheek. Eindelijk weer eens een ouderwets actieavontuur. Vette rampen met veel CGI-geweld in beeld gebracht, echte mannen en stoere vrouwen, mad professors, government coverups en een reis naar het middelpunt der aarde. Wat wil je nog meer. Vlot aanelkaar geknoopt, hier en daar wat gaatjes in het plot, maar who cares. Tegenwoordig is het al moeilijk genoeg om zulk filmvertier te vinden. Het zijn vooral comedies of thrillers die de schappen domineren. Indiana Jones doet nog moeite om uit z'n graf te herrijzen, The Mummy is definitief overleden en Jerry Bruckheimer doet tegenwoordig in piraten. Vandaar dat dit een prettige verrassing was. **½

Final Destination 2

Deel 1 was een hele prettige verrassing. Een horrorfilm met een origineel plotidee. Geen verbrande kindermoordenaars die uit het graf herrijzen, geen gekgeworden schrijvers, geen uit de hel opgeroepen dode piloten, geen heksen in het bos (herkent u ze alle 4? de eerste goede antwoorder wint een prijs). In Final Destination ontsnapt een groepje jongeren aan een ramp, om daarna alsnog door de dood achtervolgt te worden. De dood is geen man in rubber pak, maar een serie van bizarre ongelukken. En als ik zeg bizar dan bedoel ik dat ook. Voor dit tweede deel hebben ze goed gekeken naar het leukste moment van deel 1 (ik zeg niets, behalve: 'bus') en dat nog eens dubbel uitgewerkt. Alleen al de car crash aan het begin is de moeite waard om de film 10 minuten te bekijken. Prettig horrorplezier voor de hele familie... **½

Freddy VS Jason

Op zondagmiddag is het altijd aangenaam rustig in de bioscoop. Met mijn laat opstaande vriendenkring is het niet altijd even makkelijk om een metgezel te vinden, maar voor films als Freddy VS Jason is het natuurlijk nog onmogelijker. Dus ik toog in m'n eentje naar de Pathé de Munt en telde 8 euro voor een kaartje neer. Ze hebben daar het fantastische systeem (not) dat nieuwe films dubbel zo duur zijn. Maar à la. De commercials waren al begonnen, maar er was plaats genoeg en zo kon richting mijn favoriete zitomgeving trekken (behoorlijk vooraan afhankelijk van de hoogte van het scherm en dan iets links van het midden). Legere bioscoopzalen hebben het voordeel dat er minder videomensen zitten. Videomensen zijn mensen die denken dat de bioscoop een grotere versie van het thuistheater is. Waar je, net zoals thuis, lekker kan praten over ditjes en datjes, je lekker een tweede zak chips kan opentrekken en je ongestoord kan vrijen. Noem me kleinzerig, ik kan er slecht tegen. Het negeren van deze types leidt tot het tegenovergestelde, een ongecontroleerde haat, het weer oppakken van m'n manchette en de hoofden in een slag van het lichaam verwijderen. Even wachten tot de fontein van bloed gestelpt is en dan weer rustig verder kijken.

U begrijpt het al, ik had een hele rustige sessie Freddy VS Jason. Een leuke vondst, goed uitgewerkt door Ronny Yu (Bride of Chucky) en vol leuke verwijzingen naar de voorgaande 10? delen. Robert Englund is zoals altijd Freddy, Jason is zoals altijd stil en lomp. De film overtreft elke sequel van de Friday the thirteenth-serie, Nightmare on Elmstreet kent wat mij betreft nog wel betere delen. Kortom, een lekker snackje voor de zondagmiddag. **½

Les triplettes de Belleville

Jaaaaa! Eindelijk weer een aangename verrassing in de bioscoop. Les triplettes de Belleville, een tekenfilm die nergens op lijkt. In het begin even wennen, een losse bijna schetsachtige tekenstijl, rare figuurtjes die even aan de begindagen van Disney doen denken en een typische Franse soundtrack. Maar dan wordt je langzaam naar binnen gezogen in een film die je van de ene verbazing in de andere laat vallen. Waar sentiment in zit zonder sentimenteel te zijn. En heel bijzonder: waar dialogen niet nodig zijn. Ik kan alleen maar zeggen: gaat zien die film, het is cinematische Kunst met een hele grote fijne K. O ja, blijf vooral tot het einde zitten (wat bijna niet anders kan hoor, de muziek is erg meeslepend). ***½

The Matrix Reloaded

Ik heb gisteren de dvd gehuurd en het vervolg op de film die ik tien keer gezien heb, voor de tweede keer gezien (volgt u me nog?). En nu ben ik boos. Deze film was bij herzien nog slechter dan ik dacht. Wat een ontzettend levenloze prutfilm. De Waichovsky brothers (or whatever) hebben in een wolk van succes veel te lang kunnen nadenken en puzzelen en zijn gekomen tot een lege huls. Vol originele filmmomenten, dat wel. Maar het doe je niks. Lege Neo. Lege actie. Lege gesprekken. Lege decors. En wat me nu helemaal opviel: de muziek. Die is sleeeeeeeeeecht! Je gelooft het bijna niet hoe slecht. Waar in deel 1 nog heerlijk afgesloten werd met 'bullet in the head' zit deze film vol met prutmuziek. Om het nog geeneens over die Eurohouse dansscene te hebben waarbij walging een passende maar niet door de makers bedoelde emotie is. Ik kan de film geen 0 geven, want van een paar dingetjes heb ik genoten, maar het is een schandelijke vertoning. En dat zie ik nu pas in. Mijn welgemeende excuses. **

Audition (Odishon)

Om nog even in het horrorgenre te blijven ronddwalen: Audition. Wees gewaarschuwd, dit is zo'n Japanse film die heel langzaam onder je huid kruipt om dan op het einde genadeloos toe te slaan. Hij is gemaakt door de zeer productieve regisseur Takashi Miike, bekend van Ichi the Killer en Dead or Alive. Zijn films verschillen ook echt van elkaar, hij altijd weer wat anders. Het bindende element is grenzeloos geweld. Bij Audition kom je in een rare droomwereld voor nare ontdekkingen. Rare japanners met een rare kijk op de wereld. En uiteindelijk: wordt je er zelf een beetje raar van. Pielepielepiele. Pielepielepielepiele. ('waar heeft ie het over?', ga kijken zeg ik). ***

Return of the killer tomatoes

In de ramsjbak bij de Free Record Shop vond ik de klassieker Return of the killer tomatoes op dvd. Nu is dit een zelfverklaarde slechte film. En dat is lachen, de meligheid druipt ervan af. Zo stopt de film op de helft met de mededeling dat het geld op is. Debutant George Clooney (o wat is ie jong hier) springt op en stelt voor om sponsoring toe te laten ('hey, it's the eighties'). De film gaat weer van start en prompt vliegen de merken je om de oren en heeft zelfs de evil professor een Pepsi logo op de rug van z'n witte doktersjas geplakt. Low budget meligheid die je absoluut een keer gezien moet hebben. Al is het maar om legendarische uitspraken als: 'They are gardeners and carpenters. They are NOT tomatoe man' (dit over de uiterst verdacht uitziende types die in de tuin bij de professor rondlopen). Goed, ik ga niet alles verklappen, koop of huur deze ultracheape dvd en vermaakt u. ***