Looney Tunes: Back in Action

Hij draaide in Amsterdam enkel in de nagsynchroniseerde versie, dus kon ik hem niet in de bios zien. Maar niet getreurd, hij is nu uit op video. Daffy Duck en Roger Rabbit in een kinderfilm? Niet helemaal. Ten eerste is hij van Joe Dante, een regisseur die meer dan gemiddeld in z'n mars heeft. Met Gremlins heeft hij zichzelf op de kaart gezet en met Matinee heeft hij mijn hart gewonnen. Ook de serie Eerie Indiana, die je nog wel eens voorbij ziet komen, is van zijn hand. Daarnaast speelt de verukkelijke Jenna Elfman (Greg & Dharma) een hoofdrol. Maar wat de film echt leuk maakt zijn de vele verwijzingen naar andere films die erin zitten. Bij een film als Kill Bill zie ik die dan niet meer omdat ze uit de marges afkomstig zijn, maar bij deze film zijn ze op bekende klassiekers gebaseerd en vaak goed bedacht. Ok, het is geen Who Framed Roger Rabbit (die is dan ook van Robert Zemeckis), maar ik heb me geen moment verveeld. ***

.

Donderdagavond TV: Arlington Road

Op Net5 een lekker wegzakthrillertje: Arlington Road. Jeff Bridges wordt doodzenuwachtig van zijn overaardige buurman, Tim Robbins. Hij verdenkt hem ervan een aanslag op de CIA te beramen. Zijn paranoia neemt angstwekkende vormen aan en steeds weer wordt je heen en weer geslingerd tussen feit en fictie (en de feiten zijn natuurlijk ook fictie want we zitten uiteindelijk naar een film te kijken). De casting is perfect, Jeff heeft dat goeïge patriottistische Amerikaanse over zich en Tim is toch een beetje een eng stijf mannetje. Met nog redelijk wat aandacht voor persoonsverdiepingen en een paar mooie plotwendingen verwijdert deze film zich van het type 'doorsnee' en mag daarom gezien worden. **½

Big Fish

Tim Burton is een ADHD patient die tijdens een filmshoot dagelijks enkele mijlen aflegt. Te voet. Hij is namelijk zo druk heen en weer aan 't ijsberen dat hij echt enorme afstanden aflegt. Elke film die hij maakt is een bijzonder sprookje. Dat heeft een voor- en een nadeel (nee, we gaan geen Cruijff citeren). Het voordeel is dat het fantastische films zijn met schitterende decors, mooie muziek en nooit eerder vertelde verhalen. Het nadeel is dat het vaak bij een schouwspel blijft. Het is allemaal zo fantastisch dat je er nooit echt bij betrokken raakt. Big Fish is zorgt voor een tegenwicht in deze verdeling. De film is een stuk menselijker en realistischer dan zijn vorige werk. Nog steeds een mierzoet sprookje hoor, met reuzen, dwergen, siamese tweelingen, spookdorpen, spinnen, verloren dichters, circusgasten en heksen. Sowieso is de opzet schitterend: waarom zou je je levensverhaal niet wat aandikken en mooier maken? Echt een intrigerende vraag. De meeste mensen zijn heel goed in het versterken van hun dramatische levensverhalen, maar zelden hoor ik de mooie, lieve en fantastische verhalen. Maar worden de negatieve verhalen niet net zo hard aangedikt? Voer voor psychologen. ***½

Lost in Translation

Wat is het nut van filmrecencies? Een vraag die mij regelmatig teistert (gek hè?). Ze kunnen je alvast vertellen of het de moeite waard is om naar de bioscoop te gaan. Om een belachelijke 8 euro uit te geven voor anderhalf uur vermaak. Of dat je afwacht tot de film op DVD verschijnt. Of dat je helemaal niet kijkt. Voor mij is het natuurlijk een uitlaatklep en geheugensteun. Als je zoveel films ziet is het toch handig om er een archiefje over aan te leggen. Waar anderen hun priveleven in miniatuurtjes schetsen zie ik hier de kans mijn filmbeleving in tekst achter te laten. En heeft u daar wat aan? Geen idee, maar weinigen laten een reactie achter. Wat? O, ja. Lost in Translation, daar hadden we het over. Nou ja, dat ben ik dus ook. De film maakt z'n titel helemaal waar en vertel u verder niets. Behalve dat ik hem met *** waardeer. Als je weet dat **** de max is, kun je zo'n film moeilijk overslaan. Echt.

The League of Extraordinary Gentleman

Dat zo'n fossiel als Sean Connery nog steeds in films opduikt mag toch een wonder heten. Maar daarom speelt hij in deze film dan ook Alan Quatermain, de avonturier a la Indiana Jones (daar hebben ze vast over nagedacht?) die zijn laatste levensdagen in Victoriaans Afrika slijt. Arme Sean, de hele cast was 'm aan het imiteren achter z'n rug om. Dat was zo grappig dat ze het in de film hebben geplaatst. The League is een fantastisch idee (19de eeuwse 'superhelden' worden bijelkaar gezet om het grote kwaad te bestrijden) met een nog niet eerder geziene visueel verpletterende art direction. Mijn god, wat is alles mooi vormgegeven. Helaas wordt dit compleet en dan ook compleet verpest door matige computeranimaties (ik heb spelletjes op m'n PS2 die levensechter lijken) en een montage die dodelijk vermoeiend is (je moet naar drie gevechten tegelijk kijken... pffff, why?). Een film die het had kunnen zijn, had kunnen worden... maar het niet is. Er is hier heel veel geld uitgegeven en het product is 'aardig'. En wat doet Leonardo di Caprio in deze film? Zelfs de bedenkers weten dat niet, zijn rol bestond niet in het originele verhaal. Zodra acteurs zich met films gaan bemoeien gaat het helemaal fout. Zie ook The Last Samurai. **

CONfidence

Om u maar weer eens op weg te helpen in de videotheekjungle, hebben we ditmaal een onopvallend donkerblauw hoesje opgepakt. CONfidence, geregisseerd door James Foley van Glengarry Glenn Ross. Dat is een zeer briljante film die weer geschreven is door David Mamet. Die schreef en regisseerde House of Games, een film over oplichters. En zo is het cirkeltje weer rond, want CONfidence is ook zo'n film. Topklasse oplichters gaan tot het uiterste voor het grote geld, kort samengevat. En niet de minste acteurs in deze op het eerste gezicht B-keuze: Dustin Hoffman, Andy Garcia, Luis Guzmán... Nou ja, het is in ieder geval uiterst vermakelijk, kabbelt lekker voort, mag geen naam hebben, maar kan u ook niets mis mee doen. **½