Lola Rennt


Vanavond op België 1, 22.45
Tom Tykwer is een Duitse regisseur die mij al vanaf zijn eerste film in de greep heeft. Het begon met het kleine ingetogen Die Tödliche Maria, over een huisvrouw en haar verschrikkelijke regelmaat. Die film was meteen al bijzonder. Europese cinema, fris, anders en niet overdreven articultiverantwoord. Zijn tweede film, Lola Rennt, loste alle verwachtingen dan ook meteen in. Tom maakt zelf de opzwepende housy muziek en zijn vriendinnetje Franka Potente (die tegenwoordig in menig Hollywoodfilm in een belangrijke bijrol te zien is) speelt de hoofdrol. Lola Rennt is niet zo goed als Tom’s latere werk, maar wel zeer fris en origineel. Het roodharige vriendinnetje van een zeer mislukt crimineeltje beweegt hemel en aarde om hem te redden van de ondergang. En daarvoor moet ze de nodige kilometers afleggen. Gaat dat zien! Waardering: ***

Dude where is my car?

Ashton Kutcher en Sean William Scott. Leuk hoef je ze niet te vinden, maar ze zijn ontegenzeggelijk de meest opvallende figuren uit respectievelijk ‘that 70s show’ en de American Pie triliogie. Deze mannen hebben dat in zich wat je nodig hebt om een supercomedian te zijn. En daarom is deze superflauwe, overmelige, onuitstaanbaar zo al eerder gedaan, suffe, duffe film zo enorm grappig. Ze zijn perfect op elkaar ingespeeld als de Bill en Ted van de nulties en zijn dus deze gehele film op zoek naar hun… juist, car. De vergelijking met Bill en Ted komt trouwens in meerdere elementen van deze film terug. Niet zo intelligent en associatief, maar wel zo zoutloos als een zacht ei in de binnenlanden van het Amazonegebied. Pak met je meligste vriend een joint of een sixpack zou ik zeggen en roep gezamenlijk: Dude! Sweet! Dude! Etc. Vanavond op Yorin... halfnegen. Waardering: **½

The Wild Bunch

Sam Peckinpah was een zuiplap. Een briljant regisseur…en een dronkaard. Toch heeft dat zijn genialiteit niet mogen stoppen, of misschien wel geholpen? Deze film verbeeldt het gevoel dat je hebt als je te veel vroeg opstaat met een rauwe kater van nachtelijk zuipgenot. Het begin is al meteen voorbeeldig: het is een minatuurtje dat de rest van het filmverhaal uitbeeldt. Je ziet een stel kinderen gefascineerd kijken naar schorpioen die door een massa mieren wordt afgemaakt. The Wild Bunch is een van die zeldzame westerns, die destijds de westernwereld op z’n kop zette. Men was helden gewend zoals the Duke (John Wayne) die in films als El Dorado and the Alamo het allemaal even oplost. In deze film gaat het allemaal net even anders. Pak een fles whiskey en laat je onderdompelen in de bloederige hitte van deze ultieme western. (Helaas zal de uitzending wel weer zonder balkjes zijn waardoor je slechts de helft van de film te zien krijgt: 00:00 - 02:35, RTL 5). Waardering: ****

Kill Bill Vol.2

Tsja, wat zullen we er eens van zeggen? Is dit zo’n film die nog lang in je hoofd blijft naspoken? Nee, het heeft niet meer gespookt nadien. Is dit zo’n film vol memorabele momenten? Los van de Superman-speech (die is werkelijk briljant Tarantino) valt er weinig te memoreren. Is dit zo’n film die van alles bijelkaar gejat heeft? Ja, maar dat deed Scorsese natuurlijk ook al, alleen beter. Nee, ik ben niet vol van Kill Bill. Alles wat erin gebeurde heb ik al eens gezien. Het verhaal is zo voorspelbaar als de titel, en los van een briljante wending aan het einde, stelt het niet zo veel voor. Het is geen slechte film hoor, zeker niet. Maar om nou wauwie wauwie joepie de poepie uit het raam te gaan hangen en Uma Thurman op m’n arm te tatoeëren… nee. Het is knap bijelkaar gejat en als je nog niet zoveel films hebt gezien, maakt het vast indruk. Don’t believe the hype. Waardering: **½

Starsky & Hutch

Films met een dikke reclamecampagne eromheen zijn niet een-twee-drie my cup of tea. Maar Starsky & Hutch hebben niet alleen een geweldige website (Starsky & Hutch">klik hier) met een zeer coole flipperkast (Starsky & Hutch">klik hier), maar ook een heerlijke film. Owen Wilson en Ben Stiller zijn enorm gewend om met elkaar te spelen en dat levert dus een film vol onpretentieuze lol op. Het jaren zeventig gevoel is er op zeer subtiele wijze doorheen verweven en verwijst naar een naïeve periode vol lelijke kapsels en dito kleding. Ik heb de originele serie nooit gezien, maar net zoals bij Charlie’s Angels worden alle karaktertrekken enorm uitvergroot en dat zorgt voor een prima avondje lachen in de bios. Waardering: ***

Vanavond op TV: The Truman Show

M'n enthousiasme voor films op TV is dalende. Waar ik vroeger nog minstens twee keer per week opgewonden kon ratelen over alweer een leuke film op de zender (meestal Veronica), lijken de hoogtijdagen voorbij. The Truman Show is natuurlijk een interessante film, dankzij een geweldig gegeven. Truman speelt al vanaf zijn geboorte de hoofdrol in een zeer goed bekeken show, alleen weet hij dat zelf niet. Met dat gegeven alleen heb je al een hele leuke film. En het eerste half uur - uur is dan ook zeer vermakelijk. Maar dan komen de ethische kwesties naar boven, de zoektocht van Truman naar wat zijn leven inhoudt en een zoetig semi-intelligent einde. Jim Carrey overtuigt als naieveling, maar de film blijft drijven op plastic emoties en soapie sentiment. Bedoeld of niet bedoeld, The Truman Show is een mislukt soap-experiment. Waardering: **

Vanavond op Yorin, 20.30.

Miss Congeniality

Sandra Bullock is leuk. Ze heeft iets onbevangens over zich wat weinig andere supersterren kunnen evenaren. Ze wordt vaak getypeerd als 'niet knap', maar ik snap dan niet wat men bedoelt. Ze is superknap, ze heeft sprekende ogen en een retestrak lichaam. Misschien niet iemands smaak, dat kan ik nog wel volgen. Maar niet knap? Awel, in dit allerluchtigste niemendalletje wordt Sandra omgetoverd van stoere 'cop' tot lieftallige Miss die meedoet aan de schoonheidswedstrijden. Dit om een of andere boef te ontmaskeren uiteraard. Sandra is perfect gecast als zwaar onhandig beauty queen. Als ze stoer doet is dat een stuk minder geloofwaardig, maar ja een beetje overacting hoort nou eenmaal bij een comedy. De film stelt, zoals ik al zei, echt niets voor, maar het is onschuldig en prima vermaak voor een grijze mei-avond. Waardering: **½

Vanavond op TV.

Touching the Void

U moogt gerust weten: ik ben niet het type dat naar de bioscoop rent om een documantaire te gaan zien. Mijn laatste docu in de bios was Bowling for Colombine, en ja de ‘waarheid’ zo gebracht wordt, is het prima te doen. Maar ja, dat soort films zijn vrij zeldzaam. Totdat ik geattandeerd werd op Touching the Void. Het is een bewerking van het boek dat ik ademloos uitgelezen heb: Over de Rand. Hierin beschrijft bergbeklimmer Joe Simpson hoe hij met een compleet verbrijzeld been een onmogelijke val overleefd en dan ook nog in z’n eentje de berg afklimt. Het loopt goed af ja, maar dat weet je ook al vanaf het begin. Hoe had ie anders het boek kunnen schrijven of, zoals nu, de film kunnen vertellen? Dat maakt deze docu namelijk zo aantrekkelijk: de echte mensen vertellen over hun belevenissen terwijl acteurs de bizarre klimtocht naspelen. Deze combinatie zorgt voor een superspannende ervaring die mij op het puntje van m’n stoel hield gekluisterd. Spannender dan menig thriller en zeker de leukste docu sinds tijden. De beelden van de bergen zijn schitterend, de fotografie is niet altijd even super maar toch een absolute aanrader. Waardering: ***

The house of a 1000 corpses

Rob Zombie is de 'front-man' van de geweldige retro metalband White Zombie. Hij regisseert alle clips van de band zelf en weet goed dat nostalgische jaren 50 cultfilm-gevoel naar boven te halen. Nu met zijn speelfilmdebuut doet hij dat weer: hallucinante diapositieve beelden schieten af en toe tevoorschijn tussen de normale scenes door. Maar dat is dan ook tegelijkertijd het probleem: de normale scenes zijn wel heel erg Amerikaans braaf geschoten. De film bevat voldoende ingrediënten voor een cultfilm, verlaten tankstation annex serialkiller-museum, gekke familie met Karen Black als mama, de reus uit Big Fish als monstreus monster en het jonge blonde vriendinnetje van Rob als slashende cutie. De twee verdwaalde stelletjes die in deze madness terecht komen zijn natuurlijk verplicht onderdeel. Maar ondanks alle (bekende edoch vaak zeer goed werkende) elementen, weet Rob de spanning niet langer dan een half uurtje vol te houden. De film is absoluut bloederig en bij vlagen spannend, maar het wordt zo'n zooitje en is zo zonder spanningsboog dat het geen nut heeft alles uit te kijken. Waardering: *½