Hard Target

Aanstaande donderdag bij Veronica: Hard Target. Dit is John Woo's Hollywooddebuut. De kleine man uit Hong Kong regisseerde daar meesterlijke actiefilms, die mij begin jaren negentig waanzinnig inspireerden. Dit is Actie met een hele grote A, nooit eerder vlogen er zoveel kogels de rondte in, werden zoveel mensen vermoord, werd slowmotion zo uitgebreid gebruikt. Met The Killer bereikte hij een van z'n hoogtepunten, alhoewel de Aziatische humor en erecodes ook wel eens op de verkeerde lachspieren werken. Zijn afscheid nam hij met Hard Boiled ("the highest movie bodycount ever") en ook dit is een meesterwerk op actiegebied. Dan is het toch raar dat zo'n topregisseur aan de slag moet met een enorm B-script (elitaire jagers jagen op mensen in de stad) en een enorme B-acteur (jawel: Jean Claude Vandamme). En toch weet hij zijn stijl te behouden en bewerkt hij het script zodanig dat zelfs een suffe ontmoeting in een duffe havenlocatie zo vol visuele flair wordt gebracht dat het de ontmoeting van de eeuw lijkt. De film moet het hebben van de actie, niet van de rest. Bij John Woo weet ik het nog steeds niet. Het ene moment verveel en erger ik me suf (Broken Arrow, Windtalkers) het andere moment ben ik in vervoering (Face/Off, Mission Impossible II). Het is nu wachten op Paycheck, alhoewel die ook al neergesabeld is door de pers. Zucht. ***

Galaxy quest

Dinsdagavond bij Veronica. De leukste Star Trek-spoof sinds jaren. Tim 'the toolman' Allen speelt de verwaande hoofdrolspeler van de SF-serie Galaxy Quest. Met zijn verveelde collega's moet hij weer naar de zoveelste SF-fanbeurs. Daar wordt hij aangesproken door een paar echte aliens, die niet weten dat het om een televisieserie gaat en denken dat hij echt een captain is. Op zijn beurt sleept hij weer alle acteurs uit de serie mee naar het speciaal voor hun gebouwde ruimteschip. Intelligent gemaakte humor om te lachen, met prachtige verwijzingen naar de Star Trek-cultus. Als je ook maar een klein beetje fan of hater van deze serie bent, moet je zeker kijken. Al was het maar vanwege Sigourney Weaver die met haar blonde coupe en diepe decollete ongelooflijk sexy is. ***

There's something about Mary

De valentijnsfilm bij Yorin. Een topcomedie die alle andere lachfilms deed verstommen. Flauwe humor, ja absoluut, maar zo heerlijk over de top dat je af en toe kramp in je buik krijgt van het lachen. Het heeft ook te maken met het aandoenlijke karakter dat Ben Stiller speelt. Zijn hopeloze verliefdheid op miss perfect and innocent Cameron Diaz zorgt voor een perfecte uitgangssituatie. En er zitten een paar klassiekers in qua grappen. Zonder al te veel te verklappen: naar de WC bij haar ouders (sowieso is die hele kennismaking geweldig), de hond van de buurvrouw en 'never date with a loaded gun'. En dan nog Matt Dillon , uniek in z'n eerste grappige rol. De Farelly bros hebben niets gemaakt wat leuker is dan dit. Misschien om dat ze deze film een keer niet zelf geschreven hadden. ***
Matt Dillon

Wat gaan we huren vanavond?

Een vraag die mij regelmatig teistert. Ik schiet meteen naar de 'nieuwe dvd's'-wand in de videotheek en mijn ogen schieten haastig over de planken. "Gezien, gezien, gezien, niet leuk, lijkt me verschrikkelijk, gokje, gezien maar kan nog een tweede keer...". In hoog tempo valt het ene waardeoordeel na het andere. Het hangt natuurlijk ook af van de mood waarin je bent. Willen we lekker makkelijk of gaan we er ook nog een beetje bij nadenken? Uiteindelijk blijf ik op 'n goeie dag met twee films in mijn handen staan en moet ik kiezen. Het grootste probleem van deze manier van films uitzoeken is dat de wat oudere films geen herkansing krijgen. Ik ben zo vaak op zoek naar nieuw, dat ik vergeet wat ik nog moest zien. Maar er gloort hoop aan de horizon. Vandaag ontdekte ik de site what to rent waar je na een redelijk uitgebreid psychologisch onderzoek je huursuggesties krijgt voorgeschoteld. Ik kreeg bij 'zin in makkelijk' de film The Secretary voorgeschoteld. Heel goed! Die wilde ik inderdaad zien. Daarna kwam een hele berg die ik wel al had gezien, maar de voorstellen waren echt prima. En bij 'zin in moeilijk' Quills (ken ik niet) en In the bedroom (oscarnominaties gehad, dus is vast nog te pruimen). Ik heb nog niet alle mogelijkheden uitgetest, maar tot nu toe lijkt mij het een handige website. Check it out! (Met dank aan Punkey.)

Film 2004 with Jonathan Ross

Vroeger had je nog Barry Norman die het BBC filmprogramma presenteerde. De ietwat voorovergebogen grijsaard die met waterige blauwe oogjes je aankeek en de nieuwste films besprak. Zijn toon was altijd gortdroog, cynisch en met altijd dezelfde toonschema’s in zijn zinnen. Net zoals nieuwslezers dat doen, die gaan altijd op vaste momenten omhoog of omlaag met hun stem. Barry Norman deed dat ook, maar met wat meer sjeu, het is tenslotte een filmprogramma. Maar een lachje of vrolijke noot kon er nooit vanaf. Toch had het programma een magische warmte zoals dat ook vroeger bij BRT’s Jo Röpke het geval was. Barry was altijd heerlijk streng, op het gemene af. Dat is filmkritiek! Jonathan heeft een en ander in stijl van Barry meegenomen, maar wil natuurlijk nog veel meer charismatische flair inbrengen. Hij gebruikt dezelfde manier van praten als Barry, maar probeert grappig te zijn. En dat maakt het programma vrolijk en luchtig. Misschien wel iets te vrolijk en te luchtig. Kortom: ik mis Barry Norman. (vannacht op bbc1, 00:31)

The Gift

Vanavond op Net 5 om 22.00 uur. Sam Raimi startte zijn carrière met het maken van de horrorklassieker Evil Dead. Daar werkten zelfs de broertjes Coen aan mee, talent ontmoet talent. Hij deed Evil Dead nog twee keer dunnetjes over en ging langzaam de wat serieuzere film proberen te maken. Dat lukt heel aardig met a Simple Plan bijvoorbeeld, maar The Gift is ook niet te versmaden. Acteerwonder Cate Blanchett speelt een helderziende vrouw die verstrikt raakt in een plot met Katie Holmes en Hillary Swank. Drie fijne actrices in een film, wat wilt u nog meer. Ook Keanu Reeves komt even voorbij om te bewijzen dat hij echt geen goed acteur is. Het wachten is nu op Sam's Spiderman II. ***

Filmvraag van de dag

Het eerste goede antwoord ontvangt een originele DVD naar mijn keuze. Welke science fiction heldin hangt aan mijn kantoormuur? ('Ik kan uw kantoor niet zien, zult u denken. Ik zeg: zoveel science fiction heldinnen zijn er niet'). Succes!

Goodbye Lenin

Het briljante gegeven van deze film had u waarschijnlijk ook al gehoord: Oost-Duitse moeder raakt in coma vlak voor de val van de Berlijnse muur. Als ze na de val weer bijkomt en ze geen spanningen mag ondergaan doet zoonlief er alles aan om deze revolutionaire gebeurtenis te verbergen. En dat levert natuurlijk een tragi-komische film op. Wat er goed aan is? De geschiedenisles, het spel van moeder en zoon, de grappige side-kick Denis, de muziek van Yann (Amélie) Thiersen. Maar daar ook meteen een minpunt qua muziek: hoe haal je het in je hoofd om een gevoelig nummer uit Amélie te gebruiken voor deze film. Alle muziek is origineel en dan tegen het einde een overbekend thema uit een andere film opzetten. Ik snap er niks van. En tweede minpunt: de film is veel te lang. Na een uur weet je het wel, maar dat is niet genoeg voor onze regisseur die er nog een krampachtig half uur tussen plakt. Leuke film, mooie momenten, wankele uitwerking. **½

Down with love

Renee Zellweger en Ewan McGregor zijn elkaars tegenpolen in dit romantische niemendalletje. De gimmick van de film is meteen ook het allerleukst: het speelt zich af in het kleurige eind jaren ’50 tijdperk. Zuurstokkleurtjes en appartementen vol rare technische snufjes, opkomend feminisme en mannen met pijp in pak. Zoals je het in de oude Amerikaanse advertenties voorgeschoteld wordt (zie ook de bundel American Ads van Taschen). De film is niet meer dan een John Lanting-achtige klucht, met zo af en toe een grappig moment. Het spel van Renee en vooral Ewan is matig. **