Diabolique

Vrijdagavond op Net5: Diabolique. Een suspense-achtige thriller die wankelt tussen zeer sfeervol Europees en nét iets te Hollywood. Misschien zit dat ‘m ook in de cast: de bloedmooie Franse topactrice Isabelle Adjani neemt het op tegen starbitch Sharon Stone (wees gerust, deze film is nog uit haar ‘goede’ tijd). Chazz Palminteri, die zo in de Sorpanos zou kunnen meedoen, is een schitterende bad guy. De film heeft genoeg goede momenten om je aandacht te grijpen en kijkt dus lekker weg. Gek genoeg van de regisseur van het lieve Benny & Joon. **½

Lord of the rings: Return of the king

He did it! Het is de met overwicht kampende regisseur gelukt om zijn triliogie waardig af te sluiten. Het maakte niet meer de indruk op me die de eerste film maakte, je went er bijna aan om met zoveel eyecandy verwend te worden. Ook zitten er hier en daar wat slordigheidjes in qua special effects, maar à la. Niemand heeft het tot nu toe voor elkaar gekregen om iets te maken wat hier ook maar een beetje op lijkt. Ok, Star Wars komt in de buurt, maar dat is een kinderachtige toestand vergeleken bij LOTR. Ik wil Peter Jackson dan ook enorm bedanken voor drie jaar bijzonder filmplezier. Ik snap niet hoe hij het voor elkaar gekregen heeft, maar hij heeft het gedaan. En dan nu nog wachten op de extended versie van Return of the king en misschien dan toch eens proberen om ze alle drie achter elkaar te kijken. Ik denk dat je dan een week lang niet meer normaal de straat op kan gaan, maar goed. U hoort nog van mij als dit experiment van start gaat. ****

American History X

28 januari bij Veronica. Er zijn maar weinig films waarin Edward Norton geen leuke rol speelt. American History X is hij niet leuk, wel als acteur, maar niet qua rol. Edward is namelijk een Amerikaanse neonazi. En een hele nare bovendien. Deze film maakte vooral indruk omdat het geweld zo expliciet wordt neergezet. Totaal overbodig als je het mij vraagt. En had de film dan nog impact gehad als die bloederige scenes er niet inzaten? Het is zeker geen slechte film, maar hij is wel behoorlijk overrated. De regisseur wilde z'n naam er niet opzetten toen eenmaal bleek dat hij alle scenes met Edward er wél in moest laten zitten. Raarrrr, want ik kan me moeilijk voorstellen dat hij er dan een betere film van kon maken. De goede man (Tony Kaye) heeft daarna dan ook nooit meer wat van zich laten horen. **½

Swimming Pool

Hier komt een gewetenskwestie: mag je als recensent het einde van een film verklappen. Nee natuurlijk niet, maar je mag er wel naar hinten. Maar een hint zegt al eigenlijk teveel naar mijn smaak. Sterker nog, u weet als lezer nu al dat er iets met het einde van deze film aan de hand is. Wat? Dat zeg ik nu niet. Maar mijn punt is zojuist gemaakt. Ik moet meteen denken aan een vrouwelijke recensent van de Volkskrant die het einde van de serie 24 verklapte alvorens die überhaupt begonnen was. Maar goed, Swimming Pool. Het heeft veel weg van die andere schitterende zwembadfilm La Piscine met Alain Delon en Romy Schneider. Een broeierige hete sfeer met een verzuurde schrijfster (waanzinnig neergezet door Charlotte Rampling) en de mysterieuze gast (een aangenaam blote Ludivine Sagnier) in een Frans vakantiehuis. Regisseur François Ozon maakt hier suspense zoals het hoort, tegen het Hitchcockiaanse aan. En Hitchcock maakte ook van 'die' films met van 'die' eindes. Oordeelt u zelf. ***

Extension du domaine de la lutte

Met dank aan Zero Hero heb ik ontdekt dat de Franse schrijver Michel Houellebecq ook aan een film heeft meegewerkt. Het is een bewerking van 'de wereld van Markt en Strijd', een naargeestige vertelling over een eenzame Franse ambtenaar die een zinloos leven leidt. Ik vond het boek zeer indrukwekkend en ben heel benieuwd naar de film. Ik heb 'm dan ook meteen op Amazon.fr besteld. Binnenkort volgt de recensie.

The last Samurai

Zoals mijn japandeskundige medebioscoopganger al meteen aan het einde opmerkte: deze film is veel te westers. Er wordt wel een poging gedaan om ‘the way of the samurai’ over te brengen, maar echt lukken wil het niet. De film is bij vlagen zeer aangrijpend als het op de onbegrijpelijke Japanse heroïek aankomt. Ook weten ze een mooi tijdsbeeld neer te zetten. Maar voor de rest is het alleen maar Tom Cruise wat de klok slaat. En dan is de CGI vaak ook nog eens mistig en slecht, zeker als je een overzicht van een slagveld krijgt met duizenden mannetjes die allemaal dezelfde beweging maken. Verheerlijking van geweld op de verkeerde manier. Ik bleef met een uiterst zuur gevoel achter. *

American Beauty

Een bloot minderjarig meisje aan het plafond? Het kan allemaal in American Beauty. Vanavond kunnen we op NET5 genieten van een van Kevin Spacey's toprollen als vader met de ergste midlife crisis ooit. Dit is de eerste film van Sam Mendes, een man die daarvoor enkel toneelstukken regisseerde. Met American Beauty wist hij een flinke deuk in het boterzachte filmaanbod van '99 te slaan. Deze tragikomische film zit vol met schitterende momenten die ik nu niet ga verklappen. Pappa Kevin komt erachter dat z'n leventje toch niet zo picture perfect is als hij dacht. Rukkend staat hij te douchen en overdenkt z'n suffe suburbia leventje. Vanaf dat moment gaat het balletje rollen en val je als kijker van de ene verbazing in de andere. Waanzinnig goed geacteerd, maar wat wil je met een toneelregisseur. Ik ga 'm weer kijken vanavond. U ook?

Dancer in the dark


Mijn tv-tip voor vanavond: Dancer in the dark. Lars von Trier heeft vorig jaar de beste film gemaakt met Dogville en ik begin hem alleen maar meer te waarderen. Hij schuwt het experiment niet en weet toch keer op keer films op te leveren die overtuigend en meeslepend zijn. Het begon al bij een van zijn eerste film Europa. Toen ik daar tien seconden van in een filmprogramma op tv had gezien, was ik verkocht. Een kerkdienst in een verwoeste kerk waar het dak vanaf was gebombardeerd, waardoor de sneeuw naar binnen viel. Zucht... wat mooi. Ik zou ook over Dancer het liefst zeggen dat je 'm moet zien, maar er zijn ook redenen om het niet te doen. Het verhaal is namelijk loodzwaar en de film is echt te lang. Aan de andere kant is daar Björk die de rol van haar leven speelt en dat echt fantastisch doet. Ook zit er fantastische muziek in die de omgevingsgeluiden gebruikt voor de composities. En dan zitten er dansscenes in die met tientallen dv-cameraatjes tegelijk zijn opgenomen. Machtig, meesterlijk, briljant. ***

Interview

Theodor Holman is een fantastische zwelger. Geen groter leed dan zijn mislukkingen met vrouwen. Daar schrijft hij prachtig over in het Parool. Zo openhartig is ook zijn eerste filmscenario. Dat moet een natte droom van hem zijn, de over-the-hill intellectuele journalist die geile filmster Katja mag interviewen (de titelrol vermeld overigens dat het idee van Hans Teeuwen afkomstig is). Bijna het hele verhaal speelt zich af in de huiskamer van Katja. Dialoog is dus zo ongeveer het enige dat de film kan bieden. Gelukkig zetten Katja Schuurman (ja, ze kan acteren) en Pierre Bokma hun karakters met verve neer. Het orale steekspel is uiterst amusant. Helaas zijn de beweegredenen van beide personages niet altijd even geloofwaardig. De manier waarop Pierre over Bosnië verhaalt kwam bij mij niet goed over. Ook blijft het de vraag wie aan het eind de grootste klootzak is. Desalniettemin een aanrader voor iedereen die enfant terrible Theo van Gogh een warm hart toedraagt. **½

The Matrix Revolutions


Hooggespannen verwachtingen had ik natuurlijk al lang niet meer voor dit derde deel van The Matrix. The Matrix had twee betere vervolgen verdiend. Of, was het maar bij die eerste film gebleven, dan hadden we er fijn over kunnen dromen hoe het verder zou gaan. Maar nieuwsgierig als wij zijn trokken we naar Pathé de Munt, alwaar we in een crappy klein zaaltje (13!) dit megalomane misbaksel mochten aanschouwen. En als er wat te genieten viel werd dat meteen teniet gedaan door de illegaal laat binnengekomen marokkaantjes die niet stil wilden worden. De film? Revolutions bevat een paar oogverdovende scenes die filmgeschiedenis hadden kunnen worden. De monsterlijke machines (meesterlijk ontworpen door striptekenaar Geoff Darrow) zijn echt fantastisch gedaan. Waar het echt mis gaat is in de dialogen. Waar je me in deel 1 nog kon inpakken met de semi-filosofische prietpraat, hebben ze nu blijkbaar minimaal tijd besteed aan de teksten die uit de monden rollen. Het is gewoon niet te pruimen en totaal ongeloofwaardig. Nog ongeloofwaardiger zijn zo ongeveer alle grote plotwendingen die erin zitten. Ik verklap niets maar stel de vraag: waarom zit een EMP alleen aan boord van de schepen? En zo blijf je na afloop met nog 100 vragen achter die de moeite van het beantwoorden niet waard zijn. En weet iemand de echte naam van Morpeus? (Niobe wel). *½

Invincible


Jet li and Mel Gibson present: Invincible. Nou als dat niet een lekkere binnenkomer is. Tough luck baby. Het is een kutfilm van de bovenste plank. Billy Zane, die nooit leuker is geworden dan die gladjakker uit Twin Peaks, speelt een soort onsterfelijke Highlander die de wereld moet redden. Van de ene op de andere dag leert hij bloemetjes en bijtjes waarderen en moet met een team van onervaren onsterfelijken het kwaad vernietigen. Deze dunne scenariocrap kan ik normaal prima verdragen, maar het is nu verfilmd op een manier waar je acute krampen van krijgt. De regisseur wilde blijkbaar er op visueel gebied nog wat meer van maken, want de acteurs waren al niet te verteren. En wat Jet en Mel er mee te maken hadden is mij compleet ontgaan. Laat dus maar lekker liggen, ik heb al betaald. *

Magnolia

Happy new year! Het Belgische Canvas scoort weer eens hoog met het uitzenden van een meesterwerk: Magnolia. Nog niet gezien? No way!Paul Thomas Anderson, bekend van Boogie Nights, zette hier voorgoed zijn stempel in de Hollywoodscene mee. Meteen vanaf het begin is de film een niet aflatende kaleidoscopische maalstroom van indrukken en vormen zich langzaam een viertal verhaallijnen. Die verhalen spatten weer uiteen in tientallen andere verhaaltjes, en al die mensen blijken dan onderling ook weer met elkaar verbonden te zijn. In een niet aflatende camerabeweging, word je drie uur lang op prettige wijze rondgeslingerd tussen de karakters. De drama's zijn groots, de karakters zijn bigger than life, en toch raakt de film enorm. Zie hoe Tom Cruise mannen leert om vrouwen te vernederen, zie hoe Julianne Moore van überbitch tot vrouw wordt en zie hoe William H. Macy weer eens de sukkel neerzet. En nog veel en veel meer. Plus een grote verrassing op het eind! Wat wil je nog meer?